115. "Obietnica Łucji" czyli z przeszłością też trzeba się uporać

AUTOR: Dorota Gąsiorowska  

ROK WYDANIA: 2015

WYDAWNICTWO:  Znak

OPIS

Życie pełne jest zbiegów okoliczności.

Uciekając przed swoją przeszłością, Łucja przypadkowo trafia do Różanego Gaju – uroczego miasteczka ze starym zniszczonym pałacem. Przypadek sprawa, że zaprzyjaźnia się z młodą ciężko chorą kobietą i składa jej niezwykłą obietnicę: ma odnaleźć ojca jej córeczki.

Kiedy w zaskakujących okolicznościach poznaje genialnego muzyka i jego zimną, bezduszną partnerkę Adelę, zaczyna dostrzegać, że przypadki odgrywają w jej życiu coraz ważniejszą rolę. A może to wcale nie są zbiegi okoliczności?

Obietnica Łucji to wzruszająca opowieść o nadziei i prawdzie. Historia o przeznaczeniu, które zawsze chodzi swoimi ścieżkami. [1]

RECENZJA

Okładka tej pozycji jest piękna! Subtelna i taka delikatna. Uwielbiam takie. Te kolory, ta magia. Przekonała mnie od samego wejrzenia. Postanowiłam dać jej szansę i nawet sporo od niej oczekiwałam.

Kim jest tytułowa Łucja? Jest kobietą w wieku dojrzałym, z bagażem doświadczeń, a także z niewielkim doświadczeniem pedagogicznym. Jest z pewnością osoba tajemniczą, która nie umiejąc, pogodzić się z przeszłością ucieka przed nią. Łucja jest osobą ciepłą, którą można polubić. Ma swoje wady i zalety i chociaż na początku wydawała mi się postacią idealną, czyli taką, której nie lubię wraz z biegiem linijek tekstu przekonywałam się, że jest taka ludzka… Nie umiem jej określić, ale polubiłam ją w pewnym stopniu. Kobieta obejmuje stanowisko nauczyciela historii w miejscowości o nazwie Różany Gaj – bardzo poetycka nazwa swoją drogą. Poznaje jak toczy się życie w tak małym i wydaje się, że oddalonym od świata miejscu jak ta mieścinka. Poznaje problemy ludzi i utożsamia się z nimi, a to wszystko przez jej przeszłość. Jednak nawet czytelnikowi Łucja nie zdradza wszystkiego. Nawet z upływem czasu nie poznajemy jej do końca. Rozstajemy się z nią w przekonaniu, że nie powiedziała nam wszystkiego.

Obok Łucji oczywiście są również pozostali bohaterowie. Jak Ania, która powoduje u Łucji powroty do dzieciństwa i tego, czego pragnęła zapomnieć. Ania jest uroczym dzieckiem, ale przede wszystkim bardzo dojrzałym. Zmusiła ją do tego sytuacja rodzinna. Na dodatek Łucja podejmuje się wypełnić ostatnią wolę jej matki. Od tego momentu wszystko toczy się nie tak jak powinno. Poznajemy wiele różnych osób jak cudowna pani Matylda, która tylko i wyłącznie będzie kojarzyła mi się z dobroduszną matką i babcią, Tomasz – zagubionego w świecie artystę, a także Adelę. Przy tej postaci warto zatrzymać się trochę dłużej, bo to, co zrobiła z nią autorka, a w zasadzie, kim ona potem się okazała sprawiło, że zdecydowanie podniosła się moja ocena tej książki, która zdecydowanie obniżyłam po pierwszym spotkaniu Tomasza i Łucji, ale o tym za chwilę. Z okładki bije do nas zapowiedź, że Adela jest bezduszna i pozbawiona odrobiny ciepła. I z tym należy się zgodzić, ale to jak autorka sprytnie ukryła jej przeszłość i następnie wplotła w życie bohaterów Różanego Gaju zdecydowanie mnie zaskoczyło.

Co do spotkania Łucji i Tomasza to… cóż wcale nie byłam zaskoczona, że autorka tak poprowadziła całą sytuację, jednak poczułam spory zawód, bo przecież to było zbyt oczywiste! Można to było inaczej rozłożyć i książka nie straciłaby z tego powodu nic, a jej objętość zwiększyła się by tylko o kilkanaście stron, a to przy jej ilości stron nie jest dużą różnicą. Każdy z bohaterów autorki jest skonstruowany tak by pasował do danej sytuacji – co trochę daje momenty, gdy mamy postacie nieskazitelne i złe, więc zero wypośrodkowania. Nie ma postaci pośrednich, ale łączy ich jedno, że pogubili się w swoich życiach i muszą na nowo odnaleźć swoją drogę i nadzieję na nowe lepsze jutro.

Należy przyznać się bez bicia, że uroniłam kilka… no dobra kilkanaście łez, gdy czytałam kolejne strony, ale gdy w książkach spełniają się marzenia dzieci o nie jestem w stanie powstrzymać się od uśmiechu i łez jednocześnie. Te momenty, chociaż może i proste i tak łatwo skonstruowane dla mnie są najpiękniejsze.

Czy to był udany debiut?

Przyzwoity owszem, ale nie zaliczyłabym go do jakiś rewelacyjnych. Książka idealna na wieczór po ciężkim dniu. Z pewnością autorka nie pokazała wszystkich swoich umiejętności, bo bywały momenty, gdy książkę czytało się wyjątkowo ciężko, a za chwilę następowało kilkadziesiąt stron lekkości pióra i akcji. Ostateczny obraz jest pozytywny i autorka nie ma, czego się wstydzić, bo w swojej powieści zawarła uniwersalne prawdy, które nie raz towarzyszą nam w życiu, a przede wszystkim przekazuje nam, że nadzieje należy mieć zawsze, do końca i nigdy nie wątpić w to, że coś dzieje się bez przyczyny.

„W życiu po to tracimy pewne rzeczy, byśmy za jakiś czas mogli sięgnąć po następne. Na starym fundamencie nie powinno się budować nowego domu." ~ Dorota Gąsiorowska, Obietnica Łucji, Kraków 2015, s. 320.

OCENA: 6/10

[1] Opis pochodzi z okładki książki

Za możliwość przeczytania książki, 

dziękuje Wydawnictwu Znak

I tak Moi Drodzy! 

Doczekaliśmy się pierwszego recenzenckiego egzemplarza w historii Kreatywnej :).