111. David Hunter po raz ostatni…

AUTOR: Simon Beckett

TYTUŁ ORYGINALNY: The Calling of the Grave

SERIA: Dr David Hunter

TŁUMACZ: Maciej Nowak-Kreyer

TOM: Czwarty

ROK WYDANIA: 2011

WYDAWNICTWO: AMBER

OPIS

Doktor David Hunter powraca tam, gdzie wszystko się zaczęło. Na „wilgotne ponure torfowisko w Kornwalii, osłonięte postrzępionymi i nieprzewidywalnymi kurtynami mgły”. Wtedy był szczęśliwym mężem i ojcem. Wtedy praca antropologa sądowego dawała mu satysfakcję. A potem jego świat runął. Teraz ma dokończyć śledztwo, które przerwano na krótko przed jego osobistą tragedią. Doktor Hunter wraca tu, by usłyszeć wołanie grobów i skłonić zmarłych do zwierzeń. [1]

RECENZJA

„Wołanie grobu” to czwarty i zarazem ostatnia tom cyklu „Dr David Hunter” Simona Becketta. Ponieważ pozostałe części bardzo przypadły mi do gusty, z dużym zainteresowaniem podeszłam również do czwartej „cząstki” historii doktora. Oczywiście, z racji tego, że poznałam już styl pisania Becketta i wiedziałam, co autor może nam „zgotować”, miałam pewne, możne nawet bardzo wysokie wymagania względem „Wołania grobu”, tym bardziej, że w tym tomie miały pojawić się retrospekcje z okresu bardzo traumatycznego dla naszego głównego bohatera. Na szczęście jednak książka, podobnie jak pozostałe trzy, bardzo mi się spodobała i dostała ode mnie równie wysoką ocenę.

David jest mężczyzną po przejściach. Praca zawsze zajmowała bardzo ważne miejsce w jego życiu i niestety równie często to właśnie jej było wszystko podporządkowane. Dawniej, kiedy jeszcze doktor Hunter był szczęśliwym mężem oraz ojcem, pomagał podczas prowadzenia śledztwa o zamordowanie czterech młodych dziewczyn. Morderca, Monk, przyznaje się do winny i wydawać by się mogło, że sprawa jest załatwiona, niestety wciąż nie można znaleźć grobów ofiar. David zgadza się pomóc, chociaż jako początkujący antropolog jego zdanie jest często pomijane, przeinaczane, bądź nawet przypisywane inny „specjalistom”. W takich warunkach praca jest bardzo utrudniona, a sprawa komplikuje się bardziej, kiedy Monk, podczas rozpoznania w terenie, próbuje uciekać. Śledztwo zostaje zawieszone, a w międzyczasie osobiste życie Huntera wywraca się do góry nogami – jego żona i córeczka giną w wypadku samochodowym. Po latach, w których Davidowi powoli udaje się wyjść na prostą, widmo przeszłości znowu wraca. Monk ucieka z więzienia, a osoby, które przed laty uczestniczyły w śledztwie teraz ponownie zwracają się do Huntera po pomoc. Zbiegły więzień, który zamordował młode dziewczyny, jest uważany za ogromne niebezpieczeństwo, a jego sytuacji nie polepsza fakt, że człowiek, który podczas rozpoznania w terenie z udziałem Monka szydził z niego zostaje znaleziony w swoim domu martwy. Śledztwo zostaje wznowione, niemniej jednak David wraz z dawną koleżanką na własną rękę próbują znaleźć groby pierwszy ofiar Monka z nadzieją, że to pomoże im rozwiązać zagadkę ucieczki mordercy. Nowe dowody sprawiają, że całe wcześniejsze dochodzenie zostaje zakwestionowane, a wina Monka wcale nie jest taka oczywista. Brzmi ciekawie prawda? I tak też było – fabuła bardzo mi się podobała, zaciekawiła mnie, ale miałam wrażenie, że Beckett momentami przesadził, jeśli chodzi o prawdopodobieństwo wydarzeń zawartych w czwartej części przygód doktora Huntera.  Ponadto, czułam się troszeczkę zawiedziona zawartą w lekturze retrospekcją. Spodziewałam się czegoś bardziej nakierowanego na życie prywatne Huntera, a tutaj znów wszystko kręciło się w obrębie pracy. Niemniej, jednak całość książki, pomimo tych dwóch rzeczy, odbieram bardzo dobrze. Jak zwykle mamy tutaj akcje, mamy intrygę, mamy tajemnicę, mamy pościg – więc dzieje się, dzieje. Sympatycy sensacji i thrillerów nie powinni czuć się zawiedzeni.

Davida Huntera polubiłam od mojego pierwszego „spotkania” z nim. Wydał mi się nietuzinkowy. Nie był wyidealizowany, nie miał wspaniałego i cudownego życia. Od samego początku zgarną sobie moją sympatię i to nadal się nie zmieniło. W czwartym tomie cyklu Simona Becketta David nadal jest niezwykle inteligentnym, bystrym, pracowitym i sumiennym facetem. Nadal uważam, że jest świetnie wykreowaną postacią, błyszczącą w tej ogromnej dżungli nudnych, nieciekawych bohaterów, których teraz jest na pęczki. Wiecie co? Trochę mi szkoda, że to już koniec mojej przygody z historią tego konkretnego antropologa sądowego.

Jeśli chodzi o język, podobnie jak w pozostałych częściach, nie mogę się do niczego przyczepić. Styl Becketta, pomimo podjęcia dosyć ciężkiego tematu, jest lekki, przejrzysty i łatwy w odbiorze. Książkę czyta się w rekordowym tempie i czytelnik sam nie wie, kiedy zapoznał się z niespełna czterystoma stronami lektury.

I w tym miejscu muszę się pożegnać z doktorem Davidem Hunterem. Naprawdę jest mi przykro, bo bardzo go polubiłam. Co prawda cykl Becketta można czytać nie zwracając uwagę na chronologię, ja jednak radzę, aby zapoznawać się z historią Huntera po kolei, ponieważ w książkach można odnaleźć niewielkie odniesienia do poprzednich części.  A na do widzenia „Wołanie grobu” zgarnia ode mnie siedem punktów.

„Nigdy nie pomyślał, żeby poprosić kogoś o pomoc, odrzuciłby także propozycję pomocy. Nie żeby taką kiedyś otrzymał. Więzienni psychologowie mówili o zachowaniach aspołecznych, o zaburzeniach kontroli impulsów i skłonnościach socjopatycznych. Zresztą jedno spojrzenie wystarczyło, aby potwierdzić najgorsze podejrzenia. Był dziwadłem, potworem. Był Monkiem.” ~ Simon Backett, Wołanie grobu, Warszawa 2011, s. 294

OCENA: 7/10

PODSUMOWANIE CYKLU „DR DAVID HUNTER”

Chemia śmierci: 8

Zapisane w kościach: 8

Szepty zmarłych: 9

Wołanie grobu: 7

OGÓLNA OCENA CYKLU: 8

Witam. Na początku bardzo Was przepraszam za moją długą nie obecność, ale… no właśnie zawsze było jakieś ale! Niemniej jednak obiecuję poprawę! Pozdrawiam

[1] Opis pochodzi ze strony wydawnictwa Amber