182. Tajemnicze "Lalki". Voodoo czy autosugestia?

AUTOR: Karolina Święcicka

SERIA: Babie Lato

ROK WYDANIA: 2011

WYDAWNICTWO: Nasza Księgarnia

OPIS

Kiedy Monika, ambitna bizneswoman, zostaje matką, postanawia zmienić swój system wartości. Chce się skupić na wychowywaniu dziecka, poświęcić rodzinie i przestać żyć w ciągłym pędzie. Okazuje się jednak, że domowa codzienność to wcale nie beztroska zabawa z córką i delektowanie się każdą minutą, lecz ciężka praca na pełen etat i regularne nadgodziny. Na dodatek ukochany mąż zdaje się nie dostrzegać problemu... Odskocznią od monotonii i ratunkiem przed nieustannym zmęczeniem staje się nowa pasja. Jaki wpływ na życie młodej matki może mieć otrzymana od tajemniczej sąsiadki... lalka? [1]

RECENZJA

Zapowiadała się zwykła obyczajówka, a tu proszę. Autorka zabrnęła w bardzo ciekawe tematy, zwłaszcza dla mnie. Podczas lektury, poza codziennymi problemami, zabłądzimy trochę w rejony ludzkiego umysłu.

Zaczyna się od kawałków pracy naukowej dwóch kobiet. Dość niewinnej, bo o tematyce lalek i ogólnie o nadawaniu przedmiotom głębszego znaczenia. Czytelnik dostaje garść informacji z postrzegania lalek w różnych kulturach, ich rolach i drodze do rozsławienia jako zabawki. Kobiety szukają coraz bardziej niekonwencjonalnych metod badań, które ewidentnie balansują na granicy nauki i wiary. Skutki środków, które zażywają, i tajemnicze szkolenia mogą powodować wyraźne zaniepokojenie. Opisy emocji podczas tych doświadczeń są lekko chaotyczne, trochę tajemnicze, wyraźnie wydobywają coś z podświadomości kobiet. Można dostrzec, że jednej z nich chodzi o coś więcej niż publikację. Z kolei druga chce się wycofać z badań z powodu złej kondycji psychicznej.

Pomiędzy tymi dość tajemniczymi fragmentami poznajemy życie Moniki. Bohaterka pracowała w agencji reklamowej w Warszawie, a po zajściu w ciążę zdecydowała, że poświęci się całkowicie swojej córce i rodzinie. Typowa zapracowana kobieta zapragnęła zwolnić tempo i zamienić rozkrzyczane biuro na własne cztery kąty. Wszystko jawi się w samych superlatywach. Kinga okazuje się całkiem spokojnym niemowlakiem, dom staje się miejscem ciekawszym niż natychmiast, a młoda mama układa sobie świetnie zorganizowany grafik. Do czasu. Bo czy rodzicielstwem można zarządzać jak firmą?

Dwa światy łączą się, gdy Monika poznaje swoją sąsiadkę. Szybko nawiązują więź, zwłaszcza jako matki z pełnymi rękami roboty, chcące czegoś od życia poza swoimi obowiązkami. Nowo poznana Marzena dzieli się z kobietą swoją pasją. Lalkami super dolfie. Wykonywane na szczegółowe zamówienie klienta, najczęściej wzorowane na podobieństwo właściciela. Nie wdając się w szczegóły, w pewnym momencie główna bohaterka staje się właścicielką Mony, a od tej pory jej życie zaczyna się zmieniać.

Muszę przyznać, że Monika trochę mnie irytowała, ale pewnie to typowe stadium dla wielu kobiet. Przejście od wielkiej sielanki do rozpaczy i zniechęcenia. Wyszło to dość naturalnie, nie powiem. Jednak jako czytelnik, osoba z boku sytuacji,  odbierałam jej zachowanie jako chaotyczne, wędrujące od skrajności do skrajności. Szybko opadł jej zachwyt macierzyństwem, zaczęła tęsknić do dawnych zajęć, dawnego ciała. Niby dostrzegła, jak świat traktuje kobiety jak ona, ale kompletnie nie radziła sobie z wyjściem z tej sytuacji. Obwiniała męża o wiele rzeczy, całkiem słusznie, ale zabrakło mi kilku radykalnych rozmów. Praktycznie pozwalali, żeby małżeństwo trzymało się tylko z pozoru, bo nie rozumieli się wzajemnie. On w pracy, ona w domowych obowiązkach. Potem oczywiście nie spodobało mi się rzucenie w misję odmiany swojego życia, bo nic nie było przemyślane, tylko pod wpływem impulsu. Lalka jakoś cudownie nie pomogła, a Monika stała się tylko bardziej nerwowa, agresywna i tylko pozornie walcząca o swoje.

Mimo wszystko bardzo podobała mi się ta historia, bo nie do końca wiedziałam w jakim kierunku zmierza. Autorka prowadziła po kolei pewne wydarzenia, a wiele trzeba było wywnioskować z opisów snów i wizji. Pomocny okazał się też pies przyjaciela, który jako jedyny właściwie reagował na maskę w kawiarni i lalki na półce. Pojawia się też moment opadnięcia klapek z oczu, mój ulubiony, a nawet poznajemy prawdziwe zakończenie urwanego wątku badań.

Niby trochę abstrakcyjny wątek, a jednak coś w nim jest. Przytrafić się mogło każdemu. Tym bardziej, że mówimy o złych intencjach, obcej kulturze i obrzędach. W tą książkę wkradł się mistycyzm i voo doo. Wszystko zależy od tego, w co wierzymy.

"Ludzie w rzeczy samej są brzydcy i zamaskowani - myślała. Dopiero ich cienie pokazują ich takimi, jacy są." ~ Karolina Święcicka, Lalki, Warszawa 2011, str. 115.

OCENA: 7/10

Strasznie się zrobiło deszczowo. Po wczorajszym zmoknięciu praktycznie do suchej nitki, jakoś nie jestem zwolenniczką wychodzenia z domu. Polecam zaszyć się w przytulnym kącie z książką ;)

[1] Opis pochodzi z okładki książki