487. Kiedy sfera niszczy wszystko...

AUTOR: Helena Mniszkówna

ROK WYDANIA: 2005 (przybliżony)

WYDAWNICTWO: MG

OPIS

Historia miłości trudnej, a jednocześnie doskonałej, zmysłowej i duchowo idealnej, a zakończonej tak, jak kończyły się największe romanse wszech czasów: Romeo i Julia czy Tristan i Izolda. W chwili, gdy już wydaje się, że kochankowie zwalczyli wszelkie przeciwności i szczęście jest na wyciągnięcie ręki, dopada ich ta, przed którą nie ma ucieczki. Śmierć. I jest to zakończenie idealne. Los Stefci Rudeckiej i ordynata Michorowskiego to los tragicznych kochanków, którzy jednak mówią do nas z odległej epoki: nie bójcie się i idźcie zawsze za odgłosem serca.

RECENZJA

Powszechnie uchodzę za kobietę bez serca. Nie wzruszają mnie żadne romansidła, nie lubię słodkości w książkach i najchętniej ukatrupiłabym autorów za wprowadzenie do  akcji irytujących i zbędnych wątków miłosnych. Mogę śmiało stwierdzić, że obyłabym się bez wielkiej namiętności pomiędzy bohaterami… ale…ale… są wyjątki!

Uwielbiam Trędowatą w reżyserii Jerzego Hoffmana z przeuroczą Elżbietą Starostecką w roli Stefci Rudeckiej i wspaniałym Leszkiem Teleszyńskim jako Waldemarem Michorowskim. Nie zliczę ile razy już oglądałam tę konkretną adaptację filmową i wszystkie dialogi znam na pamięć. To jeden z nielicznych przypadków, gdzie zanim poznałam „pierwowzór” zakochałam się w ekranizacji. Do tej pory nie znałam jednak powieści napisanej przez Helenę Mniszkównę i stwierdziłam, że początek roku będzie idealnym czasem aby nadrobić zaległości! Byłam przekona, że zarys historii znam z ekranu, więc autorka  niczym mnie nie zadziwi… i nic bardziej mylnego! Myślałam, że znam Trędowatą, a okazało się, że flm a lektura to na dobrą sprawę coś zupełnie innego! Różnią się sytuacje, różnią się choroby, ba o istnieniu niektórych postaci nawet nie zdawałam sobie sprawy!

Stefania Rudecka ma złamane serce. Mężczyzna, którego kochała okazał się być zwykłym draniem i materialistą. Dla młodej kobiety, pochodzącej z dobrej aczkolwiek niezbyt zamożnej rodziny, to prawdziwy cios, z którego wcale nie tak łatwo jest się otrząsnąć. Stefcia potrzebuje zmiany, a posada guwernantki Luci Elzonowskiej wydaje się być idealną propozycją. Panna Rudecka bardzo szybko przenika do świata wyższych sfer i cieszy się ogólną sympatią, przez pryzmat której przymyka się oko na jej niższe pochodzenie… do czasu, aż mocniej zaczyna interesować się nią ordynat Michorowski, najlepsza partia w kraju!

Trędowata to pozycja miejscami infantylna, miejscami bardzo naiwna, ale w tym wszystkim jest również niezwykle urzekająca i wciągająca. Mimo pokaźnych rozmiarów (to prawie 600 stron) lekturę czyta się bardzo szybko i nie sposób nie przeżywać wraz ze Stefcią i Waldemarem ich rozterek, smutków, radości i oczywiście ogromnie gorącego uczucia. Jeśli ktoś liczył na pełną dynamiki i niespodziewanych zwrotów akcji książkę może poczuć się rozczarowany, bo tutaj sprawy płynął znacznie wolniej, rozkładają się w czasie i pozwalają na tworzenie własnych refleksji.

Bardzo żałuję, że sami bohaterowie w większości są postaciami jednokolorowymi. Stefcia jest poczciwa i dobra, księżna Podhorecka cieszy się szacunkiem wszystkim, Lucia to jeszcze dziecko, a hrabia Barski jest bucem jak ich mało, razem ze swoją córeczką Melanią! Jedynie Waldemar i panna Rita wyróżniają się swoimi charakterami od wszystkich, bo mają w sobie trochę i dobrych i złych cech i chyba za to najbardziej ich polubiłam. No zresztą ordynat Michorowski był kreowany na takiego troszkę złego chłopca, ale z dobrym sercem (ależ mamy paradoks!), a ja bardzo takich panów lubię! Aż chciałoby się zaśpiewać: Gdzie ci mężczyźni…

Sam styl autorki jest poprawny, chociaż musze się przyznać, że miałam chwilę zwątpienia czytając o tym jak kwiaty „rozmawiają” ze Stefcią! Nie, nie pomyliłam się – nie panna Rudecka z roślinami, a właśnie one z nią. Poza tym w Trędowatej mamy bardzo dużo szczegółowych opisów, co wiem, że jednym się podoba, ale drugich może nużyć.

Uwielbiam filmową wersję i zawsze byłam przekonana, że Trędowatą to znam na pamięć. Nic bardziej mylnego! Książka to nie tyle rozbudowana historia, co 3/4 zupełnie inna! Miejscami może zbyt mocno naiwna, ale mimo wszystko mam jakiś sentyment do Stefci i Waldemara, więc miło było zapoznać się z pierwowzorem.

OCENA: 7/10

To zły miesiąc, bardzo zły miesiąc…

[1] Opis pochodzie ze strony wydawnictwa