193. Każda seria miewa gorszą część, czyli "Zaginiony symbol"

AUTOR: Dan Brown    

TYTUŁ ORYGINALNY: The Lost Symbol   

SERIA: Robert Langdon

TŁUMACZ: Zbigniew Kościuk

TOM: Trzeci

ROK WYDANIA: 2010

WYDAWNICTWO:  Sonia Draga/ Albatros A. Kuryłowicz

OPIS

Co zaginęło, zostanie odnalezione…

Waszyngton. Harvardzki specjalista od symboliki, Robert Langdon na prośbę swego przyjaciela i mentora, Petera Solomona, ma wygłosić wykład na Kapitolu. Kiedy dociera na miejsce, okazuje się, że na wieczór nie zaplanowano żadnego odczytu, a po chwili na środku rotundy odkryte zostaje makabryczne znalezisko, niepokojąco naznaczone pięcioma tajemniczymi symbolami. Jego przesłanie jest dla Langdona oczywiste – to zaproszenie do dawno zaginionego świata skrywającego ezoteryczną mądrość.

Kiedy okazuje się, że Peter Solomon, filantrop i prominentny członek loży masońskiej, został porwany, Langdon wie, że istnieje tylko jeden sposób, by ocalić przyjaciela: przyjąć tajemnicze zaproszenie i udać się tam, gdzie zaprowadzą go zaszyfrowane wskazówki.

A poprowadzą go podziemnymi korytarzami do tajemnych komnat i świątyń ukrytych pod jednym z najpotężniejszych miast świata. Skrywa ono prastare sekrety loży masońskiej i odkrycia, których wielu wolałoby nie ujawniać. Rozpoczyna się szalona wędrówka i wyścig z czasem, bo Langdon ma zaledwie kilka godzin na dotarcie do celu. W przeciwnym wypadku jego przyjaciel zginie. [1]

RECENZJA

Panie Brown pojechał pan po całości i nie piszę tego w pozytywnym kontekście.

Kompletna przesadza, brak spójności, chaos, bałagan i ciężki język (czego do tej pory nie mogłam autorowi zarzucić). Od razu wyczuwa się, że książka pisana była na siłę, a sam autor chyba nie do końca wiedział, co chce nam przekazać w temacie, który poruszał. 623 strony ciężkiego tekstu, który trzeba czytać uważnie i powoli by go zrozumieć, a i to nie gwarantuje nam pełnego oglądu sytuacji. Jednym zdaniem: kompletna porażka!

Pierwsze, co nam się rzuca w oczy, gdy już ponownie powiemy do głównego bohatera: Cześć, Robert to jego wielka naiwność i fakt, że w kłopoty pakuje się pierwszorzędnie. Wychowany na dżentelmena i wielkiego przyjaciela zawsze chce wszystkich ratować. Na dodatek, co daje się zauważyć autor powiela schemat, czyli akcja trwa dwadzieścia cztery godziny, służby mundurowe kompletnie nie wierzą głównej postaci i na dodatek on sam nie wierzy w to, co robi, bo zbyt mocno ufa temu, co mówią książki, z których czerpał wiedzę. Możliwe, że z powodu przesytu Langdon denerwował mnie w tej części bardzo. Jednak bardziej skłaniam się ku tezie, że to po prostu Brown zrobił z niego w tej części osobę mocno irytująca.

Ta historia jest dość bardzo skomplikowana i dla osób, które nie interesują się działalnością masonerii może ona do samego końca pozostać mało zrozumiana. Zwłaszcza końcówka. Jednak nawet nie chodzi o to. Po prostu autor uczynił z tego cegłę – nie tylko pod względem objętości – ale również treści. Zdecydowanie najsłabsza pozycja w dorobku pisarza. Dużo zwrotów akcji, które wcale nie wyjaśniają nasuwających się czytelnikowi pytań. Co do schematyczności to jestem zdania, że autor uczynił z tego swój znak rozpoznawczy, ale jedni uznają to za zaleta a inni za wadę. Mnie to nie denerwowało tak bardzo jak to, że Brown na siłę próbował zaciekawić mnie tym, co będzie dalej i osiągnął zupełnie odwrotny skutek.

Nie wiem nawet, co autor nam chciał przekazać. Wiem z pewnością, że chociaż poruszył temat masonerii to jednak znowu udało mu się sprytnie wpleść w to wszystko Biblię. Czy potrzebnie? Tego nie wiem, ale jestem pewna, że tej książki nie powinny czytać osoby, które nie miały styczności z pozostałymi powieściami Browna. Dlaczego? Bo bardzo szybko się do niego zrażą i przez to mogą nie sięgnąć więcej, po wiele jego lepszych pozycji jak „Anioły i demony” czy „Zwodniczy punkt”.

Na koniec chcę dodać, że mimo tych wszystkich rzeczy, które wypisałam powyżej to pisarz poruszył bardzo ważny wątek rodzicielstwa, który jest, co prawda mocno przykryty wydarzeniami, które się dzieją, ale przesłanie jest jedno: dajmy dzieciom popełniać ich własne błędy i wybierać drogi, którymi chcą się poruszać. Owszem w pewnym momencie nie jest łatwo podjąć decyzji, że nie pomoże się własnemu potomkowi, ale nikt nie chce być wychowywany w szklanej kuli, gdzie wszystko ma na wyciągnięcie ręki.

„Ludzie mający władzę zawsze są zainteresowani sięgnięciem po jeszcze większą władzę." ~ Dan Brown, Zaginiony symbol, Warszawa 2010, s. 394.

OCENA: 4/10

Ogólna ocena cyklu: 

1. Anioły i demony: 7

2. Kod Leonarda da Vinci: 9

3. Zaginiony symbol: 4

4. Inferno: 7

OGÓLNA OCENA: 6!

No i przygodę do Robertem Langdonem uważam za zakończoną! Zastanawiam się nad kolejną recenzją jaką Wam wrzucić. Może mi podpowiecie? Zerknijcie do lewej kolumny i podawajcie swoje typy. Chętnie je rozważę i może na coś się zdecyduję :). 

Jak minęły Wam święta? Mnie dość leniwie :). Trochę u rodziny, trochę rodzina u mnie i jakoś zleciały. Dużo książek zgromadziliście pod choinką? :) Pochwalcie się czy zostały spełnione Wasze czytelnicze pragnienia :). 

Całusy, Lady Spark 

[1] Opis pochodzi ze strony lubimyczytac.pl