161. "Zaćmienie" czyli najlepsza z część całego cyklu

AUTOR: Stephenie Meyer

TYTUŁ ORYGINALNY: Eclipse

TŁUMACZ: Joanna Urban

SERIA: Zmierzch

TOM: Trzeci

ROK WYDANIA: 2009

WYDAWNICTWO:  Dolnośląskie

OPIS

Kiedy media zaczynają donosić o serii tajemniczych morderstw w Seattle, a do lasów wokół Forks powraca żądna zemsty wampirzyca, Bella uświadamia sobie, że znowu grozi jej śmiertelne niebezpieczeństwo. Jakby tego było mało, musi wybierać pomiędzy miłością Edwarda a przyjaźnią Jacoba, i to wiedząc, że jej decyzja może doprowadzić do odnowienia odwiecznego konfliktu pomiędzy wampirami a wilkołakami. Zbliża się też zakończenie roku szkolnego, a więc termin przemiany - co wybierze Bella: życie czy śmierć? [1]

RECENZJA

Jest to zdecydowanie najlepsza część całej sagi. Chociaż całość psuje bardzo egoistyczne i niestabilna emocjonalnie i psychicznie Bella to jednak ta powieść wyszła autorce zdecydowanie lepiej.

Jak do tej pory Bella Swan nie denerwowała mnie tak bardzo. W zasadzie jej zachowanie dawało się podciągnąć pod to jak dla normalnej nastolatki. Jednak w „Zaćmieniu” przeszła samą siebie. Podporządkowuje się woli Edwarda jakby brakowało jej rozumu i własnego zdania. Sam wampir również działał mi na nerwy. Uważał, że doskonale wie jak zapewnić Belli bezpieczeństwo i nie ufa wilkołakom. Chyba zapomniał, że przez długi okres czasu Swan przebywała w ich towarzystwie i nawet włos jej z głowy nie spadł. Na początku powieści jest to dość toksyczny związek. Kilka razy miałam ochotę potraktować Cullena mocniej, bo zachowywał się jak prawdziwy tyran i despota. Jednak Bella również nie pozostaje tu bez winy. Lawiruje między Edwardem i Jacobem. Potrzebuje ich obu by móc funkcjonować, by żyć. Są jej niezbędni. Jednak przy tym wszystkim jest ogromną egoistką. Przy okazji zarzucam jej również brak stabilności emocjonalnej, bo to jak wykorzystywała Jacoba i jak się z nim obchodziło prowadziło tylko do takiego wniosku.

Sam Black nie jest w tym wszystkim bez winy. Jednak jak to on sam określił „walczy o Bellę wszystkimi możliwymi sposobami”. Jest również wybitnym manipulatorem co nie raz przysparza problemów wszystkim dookoła. Gubi go też jego pewność siebie i pokazuje, że pod względem emocji i psychiki jest jeszcze dzieckiem, które nie wiele rozumie.

Wyobrażacie sobie, że wampiry i wilkołaki łączą wspólnie siły przed wspólnym wrogiem? Ja też nie, ale w przypadku powieści pani Meyer wszystko jest możliwe. W pobliskim mieście ma miejsce cała plaga dziwnych i nie mających wyjaśnienia morderstw. Czy za tym wszystkim stoi pewna wampirzyca, która powróciła do lasów Forks? Jedno jest pewne, Belli grozi śmiertelne niebezpieczeństwo i zarówno Jacob jak i Edward staną na głowie by zapewnić jej maksymalne bezpieczeństwo. Co prawda jak to zwykle Isabella ma w zwyczaju bardziej niż o siebie martwi się o innych, co kolejny raz pokazuje, że autorka zupełnie tego nie przemyślała. W bohaterce brakło podstawowej cechy: chcę przeżyć za wszelką cenę. Owszem w książce jest scena gdzie taki instynkt przetrwania się pojawia, ale jest z góry skazany na przegraną, bo wcześniejsze zachowanie Swan jasno i otwarcie mówi: jeśli was to uratuje to ja mogę zginąć. Przyznacie, że to wcale nie trzyma się ładu i składu.

W tej części jest najwięcej emocji i akcji, która nie wlecze się tak mocno jak w poprzednich częściach. Osobiście moim ulubionym fragmentem jest ten, gdzie lepiej poznajemy Rosalie, która do tej pory kreowana była na czarny charakter rodziny Cullenów. Uważam, że powieść byłaby lepsza gdyby autorka nie poskąpiła Belli ludzkich cech, które zdecydowanie zostały zdominowane przez pragnienie bycia wampirem. I właśnie czy Bella na pewno zostanie nieśmiertelną tak jak jej ukochany Edward? A może to siła przebicia Jacoba będzie górą?

"Sen nie przyniósł pełnego ukojenia, a jedynie odrętwienie połączone z obojętnością, niczym środek uspokajający. Ból stał się łatwiejszy do zniesienia - ale nie zniknął." ~ Stephenie Meyer, Zmierzch, Wrocław 2009, 534.

OCENA: 7/10

Tak przed wypadem do szkoły wrzucam dla Was recenzję. Jak pierwsze dni września? U mnie męcząco, ale cały czas mobilizuje swój organizm do pracy :), w końcu dostanę energetycznego kopa :).