390. "Czas tęsknoty", czyli czasami lepiej zrezygnować z wątku miłosnego

AUTOR: Adrian Grzegorzewski

SERIA: Czas tęsknoty

TOM: Pierwszy

ROK WYDANIA: 2014

WYDAWNICTWO: Między Słowami

OPIS

Jest upalne lato 1939 r. Młody warszawiak Piotr Ochocki przyjeżdża do Bedryczan, małej wioski na Kresach, żeby poznać rodzinne strony swojej matki.

Ale nie będą to zwykłe beztroskie wakacje. Znad obu granic nadciąga widmo wojny - nawet w malutkich Bedryczanach, gdzie wszyscy się znają, narasta wrogość miedzy sąsiadami: Polakami i Ukraińcami. Piotr wie, że zapuszczanie się na ukraińską stronę wsi naraża go na wielkie niebezpieczeństwo.

A jednak to wszystko przestaje mieć znaczenie w dniu, kiedy po raz pierwszy spotyka piękną Ukrainkę Swietę. Już wie, że teraz nic nie będzie takie samo, wszelkie zakazy przestają się liczyć…

Ale co się wydarzy, kiedy rozdzieli ich wojna?

Czy czas tęsknoty się skończy? [1]

RECENZJA

Lubię „Czas honoru”. Ogólnie bardzo lubię wojenne klimaty, ale wiem również, że ciężko o dobrą pozycję filmową, serialową lub też książkową. Dlatego z pewnym niepokojem podeszłam do „Czasu tęsknoty”. Odrobinę nadziei dawała mi ocena na Lubimy Czytać, bo wynosiła 7,5 gwiazdki. Na dodatek od dłuższego czasu chodziła za mną powieść historyczna, której akcja działaby się podczas II wojny światowej i to w Polsce. Dlatego wydawało mi się, że to jest dobry czas dla tej książki. Czy miałam rację?

Lato 1939 roku, Piotr Ochocki jedzie do Bedryczan na Kresach, bo chce poznać rodzinne strony matki. Wszyscy wiedzą, że nadchodzą trudne momenty dla niepodległej Polski, która dopiero wychowała swoje pierwsze pokolenie w wolnym kraju po 123 latach zaborów. Z obu stron granicy nadchodzą złe wieści. Od wschodu komunizm i Stalin, a od zachodu faszyzm i Hitler. Piotr i pozostali Polacy mają jednak nadzieję, że zawarte sojusze z Francją i Wielką Brytanią powstrzymają Hitlera od zaatakowania Polski.

Właśnie w tym momencie Piotrek w Bedryczanach poznaje Ukrainkę Swietłanę. Młodzi od pierwszego wejrzenia zakochują się w sobie. Niestety widmo wojny z dwóch stron to nie jest dobra atmosfera dla rozkwitu tej miłości. On Polak, ona Ukrainka – to nie jest miłe połączenie w Bedryczanach, które od kilku lat jest podzielone na dwie części – polską i ukraińską. Wystarczy tylko iskra, aby rozpętało się tam piekło na ziemi. Ukraińcy chcą odzyskać niepodległość, chcą utworzyć swoje państwo, chcą tego, o co wcześniej walczyli Polacy przez 123 lata. Na dodatek Swieta ma już wybranego męża, którym jest niebezpieczny Jegor. Na tle tego wszystkiego wyrasta zakazane uczucie między Polakiem a Ukrainką.

Wątek miłosny kompletnie mnie nie kupił. Z prostego powodu: zakochanie w ciągu sekundy? Spoko. Przymykam na to oko, ale nawet moja romantyczna część duszy nie kupi schematu wyglądającego mniej więcej tak: miłość od pierwszego wejrzenia w cerkwi -> brak jakiegokolwiek drugiego dłuższego spotkania -> namiętny seks w stodole na sianie z miłości. No nie kupuję tego za żadne skarby świata. Zostawię to jednak już, bo nie chcę się nad tym pastwić, ale niestety wątek miłosny jest niedopracowany, a nawet infantylny. Nie przekona mnie argument, że to inne czasy, że wojna za pasem. Po prostu kobiety w tamtych czasach tak nie postępowały, a zwłaszcza, gdyby wychowywały się w rodzinie takiej jak Swieta.

Bohaterowie są różni. Jest ich cała masa. Piotr to narwany warszawiak. Swietłana to spokojna Ukrainka, która jest przeznaczona niebezpiecznemu Jegorowi. Jest również pani Maria i jej córka Marta, która podkochuje się w Piotrze. Obie są do rany przyłóż. Witalij, czyli kościelny z cerkwi jest moją ulubioną postacią. Bohaterowie irytują bardziej lub mniej, ale ja lubię jak zachowanie danej osoby wzbudza we mnie pozytywne lub negatywne emocje.

Ocena na LC bardzo mnie zawiodła, dlatego postanowiłam poszperać po recenzjach i okazało się, że druga część „Czasu tęsknoty” ma być słabsza, więc zrezygnowana i gotowa rozpłakać się z bezsilności, że książka jest słaba, wróciłam do czytania. I wiecie, co? Druga część podobała mi się zdecydowanie bardziej. Nie było ckliwej i mało realnej miłości od pierwszego wejrzenia. Było więcej rzeczywistości wojennej. Przygotowania Piotra do zostania żołnierzem. Życie Swiety i Marty w codzienności wojennej, gdzie Ukraińcy i Rosjanie traktowali kobiety jak worki do zaspokajania swoich potrzeb. Nie odczuwałam efektu znudzenia czy też spowolnienia akcji. Chociaż jak już zaczynałam się do książki przekonywać to autor znowu przekombinował. Nie jest możliwe, żeby dwóch ojców w dwóch różnych krajach zrobiło dokładnie to samo w tym samym czasie. 

Autor wcale nie bawił się w opisywanie scen morderstw na ludności polskiej w sposób delikatny. Nazywał rzeczy po imieniu, a przy scenach, które miały miejsce na Wołyniu to płakałam.

Już dawno nie miałam takiego dylematu odnośnie oceny książki. Pierwsza jej część i szybki, a wręcz ekspresowy rozkwit miłości Swiety i Piotra zasługuje na jeden. Za to sporo plusów zyskała druga część, gdzieś w granicach szóstki. Mimo wszystko widziałam proste błędy debiutanta. Z ogromnym bólem serca dam 4, bo to moja ulubiona tematyka, ale wykonanie kompletnie mnie nie zadowala. Gdyby autor bardziej uspokoił i zrównoważył wątek miłosny to byłaby to całkiem przyjemna powieść. Pozostaje mi mieć nadzieję, że drugi tom będzie trochę lepszy.

"Uczucie to potężna więź, która potrafi zadzwonić niepokojąco prosto do ucha, jeśli na drugim końcu sznurka dzieje się coś niedobrego." ~ Adrian Grzegorzewski, Czas tęsknoty, Kraków 2014, s. 91.

OCENA:  4/10

Aż nie wiem, co Wam napisać od siebie. Po prostu jestem zawiedziona książką. Mogło być dobrze, a wyszło jak zwykle... 

[1] Opis pochodzi z okładki książki