275."Quo vadis, Domine?"

AUTOR: Henryk Sienkiewicz

SERIA: Złota Seria

ROK WYDANIA: 2001

WYDAWNICTWO: Zielona Sowa

OPIS

Fabuła została osadzona w czasach kwitnącego, coraz bardziej rozszerzającego swoje wpływy imperium rzymskiego i początków chrześcijaństwa. W powieści nie zabrakło wątku miłosnego ani przeszkód piętrzących się przed zakochanymi. Na podstawie tego znakomitego romansu historycznego powstało wiele ekranizacji. [1]

RECENZJA

Zgodnie ze swoją obietnicą powoli nadrabiam wszystkie klasyki, zarówno literatury polskiej jak i zagranicznej, które posiadam w swojej domowej biblioteczce. Na początku postanowiłam zmierzyć się z całym Sienkiewiczem. Po świetnej Trylogii i całkiem dobrej lekturze Rodziny Połanieckich przyszedł czas na ponowne zapoznanie się z Quo Vadis. Historię Marka Winicjusza i Ligii czytałam w gimnazjum i wówczas bardzo mi się podobała, nic więc dziwnego, że miałam nadzieję iż mimo upływu lat (ależ jestem stara!) moje odczucia się zbyt bardzo nie zmienią. 

Rzym za panowania Nerona to miasto pełne okrucieństwa, krwi, rozpusty i grzechu. Jednocześnie w tym samym Rzymie coraz bardziej szerzy się nowa religia – chrześcijaństwo, które jest całkowitym przeciwieństwem ówczesnych rzymskich realiów. Marek Winicjusz będąc gościem w domu Plaucjuszów poznaje Ligię, wojenną brankę, która Plaucjusze wychowali jak własną córkę. Młody żołnierz z miejsca się w niech zakochuje i przysięga sobie, że ją zdobędzie. Tylko, że Ligia jest zupełnie inna niż wszystkie te kobiety, z którymi do tej pory obcował Winicjusz. Jest chrześcijanką, a na wszystkich wyznawców Chrystusa spada „sprawiedliwość” Nerona. Marek rozpoczyna rozpaczliwą walkę o uratowanie ukochanej kobiety, chociaż wydaje się, że pomóc mu może już tylko ręka Boga.

Podczas lektury Quo Vadis miałam wrażenie, że tempo akcji opada i wzrasta niemal tak samo jak mój poziom stresu przed obroną pracy magisterskiej – spokojniejsze wydarzenia przeplatały się z gwałtownymi zdarzeniami przyprawiając ą o palpitacje serca. Mimo, że doskonale znałam już całą historię było kilka rozdziałów, które czytałam z otwartymi ustami i drżącą dłonią przewracałam kolejne kartki żeby doczytać cóż takiego autor nam tutaj zgotował. Głównym wątkiem co prawda była miłość głównych bohaterów, niemniej jednak dla mnie na pierwszy plan wysunęła się rozgrywka między dobrem i złem – co najlepiej widać na przykładzie zachowań chrześcijan oraz klakierów „boskiego” cezara. Henryk Sienkiewicz miał niezwykłą lekkość w zacieraniu granicy między prawdą a fikcją historyczną, przez co czytelnikowi może sprawić trudność odróżnienie jednego od drugiego. Uważam jednak, że ten zabieg  nie jest minusem, a wręcz przeciwnie – dodaje smaczku całej książce. 

Pamiętam, że podczas czytania tej lektury w gimnazjum byłam wręcz oczarowana Winicjuszem! Po latach wiem czym to było spowodowane – po prostu leciałam na klatę Pawła Deląga! I ta wizja przysłaniała mi wszystko inne! Z perspektywy czasu i kilku przeczytanych pozycjach Henryka Sienkiewicza odniosłam wrażenie, że Marek Winicjusz to taka gorsza wersja Andrzeja Kmicica! Naprawdę! W swoim zachowaniu i przemianie rzymski żołnierz bardzo przypominał niepokornego  szlachcica, z tym tylko wyjątkiem, że Jędrek wydał mi się zdecydowanie lepiej dopracowaną postacią. W ogóle odniosłam wrażenie, że Ligia (swoją drogą druga wypisz wymaluj Helena z Ogniem i mieczem) oraz Winicjusz zostali potraktowani bardzo po macoszemu. Zamiast tego autor dużo miejsca poświęcił dla Nerona, aby ukazać jak w rzeczywistości okrutnym i chorym szaleńcem był cezar. Jego postać została bardzo dobrze scharakteryzowana i muszę przyznać, że to bardzo przypadło mi do gustu. A jeśli chodzi o moich „ulubieńców” do tego grona z całą pewnością zaliczyłabym Akte oraz Petroniusza i troszkę ubolewałam nad faktem, że szczególnie ta pierwsza postać pojawiała się w całej powieści bardzo sporadycznie.

Teraz wypadałoby szepnąć słówko o języku. Przy okazji recenzji Trylogii zwróciłam uwagę na trudności, jakie sprawiały mi początki zapoznawania się ze stylem Sienkiewicza. Na szczęście tutaj nic takiego nie miało miejsca. Język wydała mi bardzo przystępny, a bogate i wyczerpujące opisy pozwalały mi stać się niemal naocznym świadkiem całej historii. 

Książki ze Złotej Serii mają niestety w sobie jedną straszną wadę – wydawca chyba zupełnie nie pomyślał o większej interlinii! Drobny druczek w połączeniu z niewielkimi odstępami pomiędzy linijkami, były dla moich oczu prawdziwą męczarnią.

Ubolewałam również nad faktem, że w wydawnictwie nikt nie pomyślał o tym jakim ułatwieniem byłoby umieszczenie tłumaczeń w przypisach dolnych! Wszystko zostało przeniesione na sam koniec powieści, a co za tym idzie, aby wiedzieć dokładnie co takiego zostało powiedziane czytelnik musiał co chwila skakać na sam koniec. Ta sytuacja była bardzo dokuczliwa przez kilka pierwszych rozdziałów, w których wręcz roi się od łacińskich fraz! 

Quo Vadis to bardzo ciekawa i pouczająca lektura. Wcale się nie dziwie, że dla niektórych może być prawdziwym majstersztykiem, jednak ja pozostaje wierna swojej miłości do Trylogii! Co prawda odnalazłam się również i Rzymie z początków naszej ery, ale moje serce wyrywa się jednak ku potyczek o Rzeczpospolitą! 

„O śmierci nie warto myśleć, bo ona bez naszej pomocy o nas myśli” ~ Henryk Sienkiewicz, Quo Vadis, Kraków 2001, s. 267

OCENA: 7/10

Dzień dobry! Jak mnie dawno tutaj nie było! Co prawda do obrony mam jeszcze kilka dni, ale postanowiłam wrócić troszkę wcześniej. Z tego miejsca chciałabym bardzo podziękować wspaniałej Lady Spark, za to, że wzięła na swoje barki odpowiedzialność za mój "udział". Pozdrawiam i do zobaczenia za tydzień,

Tea

[1] Opis pochodzi ze strony lubimyczytac.pl