404. W przebaczeniu tkwi siła "Ostatniej piosenki"

AUTOR: Nicholas Sparks  

TYTUŁ ORYGINALNY: The Last Song   

TŁUMACZ: Magdalena Słysz

ROK WYDANIA: 2010

WYDAWNICTWO:  Albatros A. Kuryłowicz

OPIS

Siedemnastoletnia Ronnie reaguje z niechęcią na informację, że całe lato spędzi z ojcem, którym od dawna nie utrzymuje kontaktów. Trzy lata wcześniej jej rodzice rozwiedli się, a zmęczony robieniem kariery ojciec Ronnie utalentowany pianista wykładający w konserwatorium Juilliarda, porzucił Nowy Jork i przeniósł się do miasteczka w Północnej Karolinie. Dla zbuntowanej dziewczyny to ciężka próba: przyzwyczajona do zgiełku wielkiego miasta, zakochana w jego nocnym życiu, musi zmierzyć się z senną atmosferą małej mieściny oraz stawić czoło ojcu, do którego ciągle czuje żal. Czy będzie to najgorsze lato w jej życiu? Wszystko na to wskazuje. Pewnych rzeczy nie da się jednak przewidzieć – na przykład tego, że pozna Willa, przystojnego siatkarza, obiekt westchnień miejscowych dziewcząt, ani tego, że zakocha się z wzajemnością… [1]

RECENZJA

Mam wrażenie, że swoją przygodę z Nicholasem Sparksem zaczęłam po prostu od niewłaściwej książki. Gdyby moim pierwszym wyborem była „Ostatnia piosenka” z pewnością inaczej podchodziłabym do twórczości autora.

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Ronnie, a w zasadzie Veronice Miller, która przybywa do Północnej Karoliny razem z bratem by spędzić wakacje z ojcem, którego nie widziała od trzech lat. Ronnie wychowywana była w Nowym Jorku przez matkę. Jej rodzice rozeszli się według dziewczyny z powodu romansu ojca. Wszystko zapowiada, że będą to najnudniejsze wakacje w jej życiu. Bo przecież w tym miasteczku nie ma klubów, miejskiego klubu i innych atrakcji, do których przywykła. Na dodatek w domu ojca zastaje instrument, którego szczerze nienawidzi: fortepian. Już podczas pierwszego wieczora poznaje Blaze i jej chłopaka Marcusa oraz jego kumpli. Cała czwórka nie jest najlepszym towarzystwem. Wraz z upływem czasu jej drogi splatają się również z Willem Blakelee, który jest siatkarzem. Od tego momentu w jej życiu zmienia się wszystko, ponieważ odkrywa jego tajemnicę jak i również sekret własnego ojca…

Tyle byłoby z fabuły, ponieważ w innym wypadku zdradzę za dużo. Jeśli chodzi o postaci to Ronnie na początku jest zbuntowaną nastolatką, która przysparza matce wiele problemów. Tak naprawdę to nie jest bunt, ale zagubienie po rozwodzie rodziców. Jednego nie można jej zarzucić, a mianowicie tego, że nie kocha własnego brata. Ona go uwielbia i zrobiłaby wszystko by chronić go przed złem tego świata. Jonah jest bardzo pozytywną postacią tej książki. Uwielbiałam jego wypowiedzi, bo zawsze mogłam się z nich śmiać do łez. Will z kolei jest młodym chłopakiem, który rozstał się ze swoją dziewczyną Ashley i ma kumpla Scotta, który dosłownie jest zapatrzonym w siebie idiotą. Nie polubiłam go, bo bazował na swoich starych zasługach i bał się wziąć odpowiedzialności za swoje czyny. Will jest nastolatkiem, który nie bazuje na bogactwie swoich rodziców. Inaczej postrzega świat i dla niego nie jest ważne, że Ronnie nie ma pieniędzy i jak to określiła jego matka „klasy”. Zakochał się w tej dziewczynie i był przy niej, gdy tego potrzebowała. No i nie odpuszczał nawet wtedy, gdy przy drugim spotkaniu nie zdradziła mu swojego imienia. Ich relacja jest skomplikowana, bo Ronnie czasami rozumie jego słowa na opak i wywołują się z tego powodu kłótnie.

Przyznam szczerze, że były momenty, w których miała łzy w oczach. Poruszyła mnie ta powieść i myślę, że dzięki niej będę teraz optymistycznie podchodzić do książek Sparksa, które do tej pory nie budziły mojego zachwytu. Naprawdę jest to bardzo wartościowa pozycja, chociaż należąca do literatury młodzieżowej.

W powieści wspaniale jest pokazany wątek relacji między dorastającą córką a jej ojcem. Czasami zastanawiałam się, dlaczego mężczyzna nie potrząśnie Ronnie, ale w końcu zrozumiałam, że nie chciał jej naciskać. Po prostu spokojem i rozwagą ponownie zdobył jej zaufanie. Wsparcie i zrozumienie, jakie jej okazywał w chwilach, gdy ważyły się jej dalsze losy z powodu konfliktów z prawem. Nie krzyczał i nie robił dziwnych scen. Myślę, że tego potrzebowała ta młoda kobieta.

Kolejny raz natrafiam na książę, która pisana jest z kilku perspektyw. I powiem szczerze, że nie wiem, czym to było spowodowane czy może przesyt materiału czy też może po prostu w tym wypadku zabieg nie zdał egzaminu. Cała książka pisana jest w narracji trzecioosobowej, a nie jak do tej pory spotkałam się przy nim w pierwszej osobie. Czułam się zmęczona takim wyjściem.

„Ostatnia piosenka” to bardzo piękna i poruszająca historia, która pokazuje siłę, jaką ma w sobie przebaczenie.

 „Udało jej się odpowiedzieć błędnie na każde pytanie. Wiesz, jakim trzeba być bystrym, żeby źle odpowiedzieć na każde pytanie?" ~ Nicholas Sparks, Ostatnia piosenka, Warszawa 2010, s. 29.

OCENA: 8/10 

I powoli kończy nam się maj. Bez przekwita :( nad czym ubolewam ogromnie, bo dla mnie mógłby kwitnąć cały rok. Oby czerwiec dał nam wszystkim również wiele powodów do radości ;)

A już w czwartek 1 czerwca w Dzień Dziecka zobaczycie kto dostanie od nas książkę "W kręgu księżniczki" z małym gadżetem książkowym ;). Wypatrujcie posta!

[1] Opis pochodzi ze skrzydełek książki