poniedziałek, 12 grudnia 2016

339. "Jeżynowa zima", w której nic nie jest takie jak powinno

AUTOR: Sarah Jio  
TYTUŁ ORYGINALNY: The Blackberry Winter  
TŁUMACZ: Dorota Malina
ROK WYDANIA: 2015
WYDAWNICTWO:  Znak – Między Słowami

OPIS
Kiedy niespodziewany nawrót zimy paraliżuje miasto, Claire ma wrażenie, że pogoda doskonale odzwierciedla chłód panujący w jej sercu. Przeżyła tragiczny wypadek, po który nie może się podnieść. Dopiero dziennikarskie śledztwo w sprawie zagonionego przed laty chłopca pozwala jej zapomnieć o nieszczęściu.
W miarę jak kolejne tropy odkrywają przed Claire historię uprowadzonego chłopczyka i poszukującej go pełnej nadziei matki, powoli uczy się żyć a nowo. A to jeszcze nie wszystko: ślady zaginionego Daniela zaczynają zagadkowy sposób splatać się z losami jej własnej rodziny…
Jeżynowa zima to wyjątkowa historia o miłości, rozpaczy i nadziei. Tej opowieści nie da się łatwo zapomnieć. [1]

RECENZJA
W tym roku jest to kolejna przeczytana przeze mnie książka, która pisana jest z dwóch perspektyw. Czasami, w zależności od tego jakie wątki są poruszane, te zabiegi mnie nudzą, a czasem jestem nimi zachwycona. W „Jeżynowej zimie” dużo bardziej zainteresował mnie wątek, którego akcja działa się w 1933 r. niż ta z 2010 r.

Pierwszą perspektywę, jaką poznajemy należy do Claire Kensington, która od roku jest w żałobie. Bardzo szybko odkryłam, co jest tego przyczyną, więc autorka mnie nie zaskoczyła. Dała mi zbyt dużo jasnych sygnałów odnośnie problemu kobiety. Jej małżeństwo z tego powodu przechodzi ogromny kryzys. Mąż zaczyna spotykać się niby w celach zawodowych ze swoją byłą, Cassandrą. Z kolei Claire nie jest wcale lepsza. Jej uwaga zwrócona jest w stronę właściciela niewielkiej kawiarni Dominica. Pewnego majowego dnia po przebudzeniu główna bohaterka widzi za oknem ogromną śnieżycę. Anomalię pogodową. Dociera do pracy, gdzie szef daje jej zlecenie opisania tego zjawiska, które już raz pojawiło się w ich mieście w 1933 r. Claire jest pewna, że nic z tego artykułu nie będzie, aż natrafia na materiał o zaginięciu trzyletniego chłopca…

Właśnie tu przechodzimy do drugiej perspektywy, która prowadzona jest przez nie jaką Verę Ray, matkę Daniela. Jej historia jest dramatyczna. Musi radzić sobie w czasach Wielkiego Kryzysu. Jest pokojówką w jednym z hoteli i ledwo wiąże koniec z końcem. Pewnego dnia musi zostawić chłopca samego na noc. Rankiem już go nie ma. Pozostaje po nim tylko zabawka na śniegu. W tej perspektywie widzimy zrozpaczoną matkę, która nie cofnie się przed niczym by odnaleźć swoje dziecko. Nawet nie wzbroni się przed pójściem do łóżka z największym podrywaczem w mieście. Wszystko w imię miłości do synka. W międzyczasie poznajemy okres, kiedy poczęty został Daniel i jaki ma on związek z rodziną Claire.

Vera i Claire są do siebie bardzo podobne. One nie należały do familii Kensingtonów od urodzenia - splotły się z tą rodziną przez miłość do mężczyzn z tego rodu. Artykuł, który miała napisać Claire pomaga się jej obudzić z zimowego otępienia, w jakie wpadła po tragedii sprzed roku. Znowu znajduje pasję, jaką było dla niej dziennikarstwo. Musze przyznać, że jej losy nie poruszyły mnie tak jak dzieje Very. Historia samotnej matki, która zmaga się z przeciwnościami losu, stara się o to, co najlepsze dla własnego dziecka, w brutalny sposób jej odebranego – to spowodowało, że chociaż przeczuwałam zakończenie całej historii to kibicowałem jej by odnalazła małego Daniela. Jednak znowu literki na stronach nie układały się tak jak powinny.

Zaginiony Daniel w jakiś sposób jest spokrewniony z rodziną Claire… W jaki to podejrzewałam od pewnego momentu książki. Znowu autorka mnie nie zaskoczyła. Chociaż muszę przyznać, że dałam się jej przez chwilę zmylić. Za co ogromny plus. Co do postaci pobocznych to niewiele można o nich powiedzieć, bo Sarah Jio skupiła się głównie na Claire i Verze. I w sumie nie wyróżniają się one zbytnio. Można rzecz, że są trochę mdłe, zagubione, zahukane. Przypuszczam, że szybko o nich zapomnę.

Nie mogę nie wspomnieć o okładce. Jest piękna! W moich ulubionych kolorach. Przyciągająca uwagę, ale jednocześnie nie jest wulgarna. Graficy trafili w samo sedno. Od razu dają czytelnikowi do zrozumienia, że będą mieli do czynienia z obyczajówką.

„Jeżynowa zima”, chociaż powinna poruszać ważny problem to jak dla mnie traktuje go trochę po macoszemu. Nie jest to główny wątek. Jednak pokazuje, że siła miłości jest w stanie pokonać największe przeszkody, jakie napotka w życiu. Na dodatek daje do zrozumienia, że pieniądze są w stanie zatuszować i załatwić wszystko nie tylko w czasach Większego Kryzysu. To jest również aktualne w czasach obecnych.

Jeśli szukacie czegoś na jeden czy dwa wieczory to „Jeżynowa zima” jest zdecydowanie dla Was. Mnie podobała się ta powieść, chociaż nie wymagała zbyt wiele myślenia, ale z pewnością sięgnę po kolejne książki autorki, bo spodobał mi się jej styl.

„[…] prawdziwy przyjaciel to nie jest ktoś, kto pomaga ci w trudnych chwilach – to każdy potrafi. Prawdziwy przyjaciel umie cieszyć się twoim szczęściem świętować z tobą twoje sukcesy, nawet… nawet, kiedy sam nie jest szczególnie szczęśliwy." ~ Sarah Jio, Jeżynowa zima, Kraków 2015, s. 158.
OCENA: 6/10

Jeszcze tylko dwa tygodnie i będą święta Bożego Narodzenia. W tym roku wyjątkowo się nie cieszę, że będą. Dla mnie to będą puste dni. Będzie brakowało czterech łap i zimnego nosa obok...
Dziękuję Wam za wszystkie ciepłe słowa pod postem w sobotę... Zdecydowaliśmy w domu, że nie bierzemy nowego zwierzaka, bo po prostu nie mamy na to czasu. A pies czy kot potrzebują zainteresowania, a gdy nas wiecznie nie ma to wydaje się to bez sensu... Musimy sobie sami poradzić z pustką po Maxie. 
Trzymajcie się ciepło, a ja idę do pracy. 


[1] Opis pochodzi z okładki książki

9 komentarzy:

  1. mam na czytniku,niebawem będę czytać:)
    https://sweetcruel.wordpress.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Mi się ta książka akurat strasznie podobała, najlepsza Sarah Jio jak dla mnie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Jeszcze nie czytałam żadnej książki autorki i na razie mnie do nich nie ciągnie, ale może kiedyś w końcu dam jej szansę i sprawdzę, jak spodoba mi się jej styl pisania. ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Myślę, że to ksiażka idealna dla mnie :)
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Bardzo lubię książki, które są napisane z punktu widzenia dwóch osób. Coś czuję, że ta powieść idealnie nadawałaby się na zimę.
    Zgadzam się, okładka jest piękna. Kolory są wyjątkowo dobrze dobrane. :)
    Pozdrawiam! :*
    http://magia-ksiazek-recenzje.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  6. Przykro mi :( nie było mnie w blogosferze w sobotę, więc moje słowa pocieszenia płyną teraz :) Kiedy mój ukochany królik przeniósł się do lepszego świata, długo mówiłam, że dość zwierząt w domu, bo to za bardzo boli, gdy odchodzą. Ale później pomyślałam, że na te kilka lat mogę dać jakiemuś stworzeniu miłość i schronienie ;) może pomyślcie o innym żyjątku, które nie potrzebuje aż tyle uwagi? Zresztą koty lubią samotność kontrolowaną :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Doskonale znam taką pustkę, bo w czerwcu zeszłego roku, pochowałam moją psinkę. No, ale mam kota - Dyzia, który wnosi wiele radości i uśmiechu do naszego domu.
    Co do książki - słyszałam o niej. Być może ją przeczytam, choć mam mieszane uczucia co do dwutorowych powieści.
    Pozdrawiam i zapraszam do mnie.

    OdpowiedzUsuń
  8. Książka jest u mnie w kolejce na ten miesiąc, ale nie wiem czy uda mi się do niej dotrzeć ;(

    OdpowiedzUsuń
  9. Nie jest to arcydzieło, ale jest w tej książce coś, co powoduje że czyta się ją jednym tchem. I w dodatku ten tytuł, tak bardzo mi się spodobał, że jeszcze bardziej przez niego ta książka mi się spodobała. Idealna, lekka lektura na wieczór :)

    OdpowiedzUsuń