268. Prawda zawsze wychodzi na jaw, czyli "Kosogłos"

AUTOR: Suzanne Collins

TYTUŁ ORYGINALNY: Mockingjay

TŁUMACZ: Małgorzata Hesko – Kołodzińska, Piotr Budkiewicz  

SERIA: Igrzyska śmierci

TOM: Trzeci

ROK WYDANIA: 2010

WYDAWNICTWO:  Media Rodzina

OPIS

Nazywam się Katniss Everdeen. Dlaczego nie zginęłam? Powinnam nie żyć.

Katniss Everdeen, dziewczyna, która igra z ogniem, przeżyła Ćwierćwiecze Poskromienia, ale jej dom został w odwecie zniszczony przez Kapitol. Teraz mieszka wraz z matką i siostrą w Trzynastce – legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie przetrwał, a co więcej szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą.

Katniss, mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem – symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. Zadanie to jednak nie będzie łatwe, bo dziewczyna przyjdzie się mierzyć nie tylko z żołnierzami znienawidzonego prezydenta Snowa, ale także z własnymi dylematami moralnymi. Czy podczas wojny jest miejsce na uczucia, takie jak miłość lub współczucie? Gdzie leży granica między własnym dobrem a poświęceniem się dla innych? Wreszcie – czy wojna może naprawdę usprawiedliwić nawet najbardziej okrutne postępowanie wobec ludzi?

Kosogłos to kontynuacja bestsellerowych Igrzysk śmierci oraz W pierścieniu ognia – znakomitych powieście Suzanne Collins o totalitarnym państwie Panem i jego mieszkańcach, którzy wzniecili bunt, by obalić rządy złowrogiego Kapitolu. [1]

RECENZJA

Katniss została wyrwana z areny Głodowych Igrzysk i przeniesiona do Dystryktu Trzynastego, który według wszystkich nie istniał od siedemdziesięciu pięciu lat. Jak się okazuje to wszystko były tylko plotki, a jego mieszkańcy nauczyli się żyć głęboko pod ziemią przy cichej zgodzie Kapitolu. Prezydentem tego obszaru jest Coin, kobieta bezwzględnych poglądach, które nie podobają się młodej Everdeen. Dziewczyna ostatecznie zgadza się na zostanie symbolem rebelii, czyli Kosogłosem. Problem goni problem. Katniss walczy z demonami przeszłości, wyrzutami sumienia oraz paraliżującym strachem o Peetę, który przebywa w rękach Kapitolu i jest torturowany, co ma zmusić ją do poddania się i oddania w ręce prezydenta Snowa. Z każdą przewróconą stroną zapadamy się w coraz bardziej mroczny świat wyniszczającej wojny, która doprowadza ludzi do wielu wyrzeczeń. Autorka w wyraźny sposób pokazała, że żadne państwo dyktatorskie na świecie nie jest w stanie przetrwać, jeśli tylko ktoś wystarczająco silny wznieci iskrę buntu. Jednak z buntownikami jest pewien problem. Otóż przestają być potrzebni, gdy tylko wypełnią swoje zadanie i wtedy stają się głównymi wrogami nowego systemu.

Warto skupić się na strefie psychicznej Katniss. Od swojej koleżanki usłyszałam, że ktoś z tak poranioną psychiką nie byłby w stanie być symbolem powstania. Nie sposób się z tym nie zgodzić. Dziewczyna z Dwunastki jest po prostu niestabilna psychicznie od samego początku. Ma w nosie wszelkie reguły, zasady i rozkazy dowódców, a wszystko uchodzi jej płazem tylko, dlatego, że jest Kosogłosem, którego potrzebuje góra. Katniss nie jest w stanie dowodzić, bo widzi rzeczy bardzo wąsko, a nie tak jak powinni prawdziwi przywódcy, czyli szerzej. Nawet pewne rzeczy musiał jej w ostatnim momencie udowodnić nie, kto inny jak prezydent Snow. I jej zachowanie odnośnie projektu prezydent Coin po zwycięstwie w wojnie kompletnie mnie zaskoczyło. Przecież sama była ofiarą Głodowych Igrzysk. Powinna wiedzieć, co przeżywają niewinne dzieci, co przeżywała jej siostra, gdy wyczytano jej imię i nazwisko. Pragnienie zemsty nie jest najlepszym doradcą.

Co do uczuć Everdeen to są one tak zagmatwane jak moje słuchawki w kieszeni torebce. Ciężko rozeznać się, kogo tak naprawdę ta dziewczyna kocha. Lawiruje między Peetą, a Galem i robi z czytelnik kompletnego durnia. W pewnym momencie właśnie to jej najlepszy przyjaciel określił ją kobietą, która przeanalizuje, który z nich może jej dać więcej i tego wybierze. Jestem przekonana, że gdyby w normalnym świecie istniała osoba o mentalności, Katniss to tak właśnie by było, ale autorka jej postępowanie wyjaśniła w zupełnie inny sposób. Katniss mimo to dalej wybitnie mi irytowała, miałam wrażenie, że czasem nie widziała więcej niż koniec własnego nosa.

Przesłanie całej powieści jest bardzo proste. Żadna dyktatura nie wytrwa długo, nic nie trwa wiecznie i nic nie jest dane na zawsze. Z punktu widzenia moich studiów pokazana została idealnie wojna informatyczna, która polega na atakowaniu systemów komputerowych wroga, nakręcaniu propagandy, która ma na celu oczernienie wroga tak by jak najwięcej jego zwolenników odwróciło się od niego. I to zostało pokazane w bardzo dobry sposób podczas końcowych rozdziałów książki. Największą siłę rażenia ma atak, gdy wrogowie widzą coś na własne oczy i są przekonani, że to właśnie zrobił ich przywódca.

Mimo wszystko dobrze bawiłam się przy czytaniu całej trylogii. Do jednych bohaterów pałałam większą miłością niż do pozostałych. Mimo to uważam, że lepszą wersją byłaby książka pisana w trzeciej osobie. Dzięki temu lepiej poznalibyśmy osobowość Peety, Gale czy Johanny. A tak musiałam się zadowolić mało obiektywnym spojrzeniem Katniss, która widziała w białych lub czarnych barwach. Koniec końców współczuję dziewczynie straty, bo nie wiem jak ja poradziłabym sobie ze strata tak bliskiej osoby. Mimo to nie zostanie ona moją ulubioną fikcyjną postacią damską. Jej miejsce dalej i bez apelacyjnie należeć będzie do Anny Shirley, a tuż za nią uplasuje się Johanna z trylogii „Igrzyska śmierci”. To pewnie, dlatego, że jestem do niej mocno podobna.

 „Nie mogę uwierzyć, że tak normalnie wyglądam na, zewnątrz, choć w środku mam kompletne pobojowisko." ~ Suzanne Collins, Kosogłos, Poznań 2010, s. 348. 

OCENA: 8/10

OGÓLNE PODSUMOWANIE CAŁEJ TRYLOGII "IGRZYSKA ŚMIERCI"

Igrzyska Śmierci: 8

W pierścieniu ognia: 7

Kosogłos: 8

Ogóln ocena trylogii: 7!

I koniec! Udało mi się Wam dać recenzję całej trylogii. A w czwartek zaczniemy kolejną :). Trochę mi recenzji ubędzie przez czas nieobecności Tea, ale to bardzo dobrze! Całusy!
Aaa no i mamy letni szablon. Jakoś tak nam lato kojarzy się z czerwienią ;) 

[1] Opis pochodzi z okładki książki