251. Tajemnice rodzinne w "Dziewczynie na Times Square"

AUTOR: Paullina Simons

TYTUŁ ORYGINALNY: The Girl in Times Square

TŁUMACZ: Katarzyna Malita  

ROK WYDANIA: 2012

WYDAWNICTWO: Świat Książki

OPIS

Nowojorskiej studentce Lily Quinn ciągle brakuje pieniędzy, zerwała z chłopakiem, ma problemy na uczelni. I nagle jej życie nabiera niepokojącego tempa: znika jej współlokatorka Amy, a los na loterii przynosi fortunę. Lecz ta, jak wiadomo, kołem się toczy i Lily nie będzie miała czasu, by nacieszyć się pieniędzmi, bo za drzwiami czeka na nią złowroga niespodzianka…

Paullina Simons po mistrzowsku opowiada niezwykłą, choć jakże życiową historię dziewczyny, która musi podjąć walkę o szczęście swoje i najbliższych skrywających ponure tajemnice.  [1]

RECENZJA

Warto na wstępie zaznaczyć, że „Dziewczyna na Times Square” to moja pierwsza książka pani Simons i myślę, że z pewnością sięgnę po następne. Autorka w sposób bardzo dobry przybliżyła dwie bardzo ważne choroby dla ludzkości: raka i alkoholizm.

Lily. Kim jest Lily?

Lily jest główną bohaterkę powieści. Najmłodszą z czwórki rodzeństwa, której w jednej chwili świat wali się na głowę. Jej przyjaciółka ginie bez słowa, wygrywa los na loterii, rzuca ją miłość życia oraz dopada śmiertelna choroba. Jest to postać, która może irytować czytelnika. Początkowo marudna, niezadowolona z życia i załamana perspektywą rozstania z chłopakiem. Jednak wraz z upływem wydarzeń i ona przechodzi przemianę, ale mimo to pozostaje postacią irytującą i czasami człowiek ma ochotę nią potrząsnąć i powiedzieć „Obudź się, dziewczyno!”. Mimo wszystko gdzieś jednak budzi się współczucie do tej dziewczyny, której w jednej chwili świat wali się na głowę a na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, a przeszłość przyjaciółki nie okazje się taka krystalicznie biała jakby się mogła wydawać.

Mimo wszystko to nie Lily jest postacią irytującą. Jest nią jej własna matka. Alkoholiczka, która widzi tylko koniec swojego nosa i uważa, że wszyscy robią jej na złość i nie wierzy w śmiertelną chorobę córki. Odebrałam ją, jako straszną harpię i osobę, która nie umie pogodzić się z tym, że czas mija, a ludzie z tego powodu się starzeją, że nie umie pogodzić się z tym, co działo się w przeszłości, że chce by świat kręcił się tylko i wyłącznie wokół niej, a gdy już nawet to robi to i tak jest wiecznie niezadowolona. Rodzeństwo Lily też nie jest kryształowe. Każde z nich goni za własnym życiem i ma własne problemy, co jest normalne. A w przypadku tego, co spotkały Lily wykorzystywanie jej przez siostrę było czymś, co spowodowało, że jedna z nich dostała ode mnie czerwoną kartkę.

Pozytywna postać? Babcia! Cudowna osoba, którą pokochałam całym serduchem i szczerze jest to osoba, której można wybaczyć wszystko.  Opowieść jej życia całkowicie zmieni pogląd dziewczyny na świat jej matki, ale nie sprawi, że zapała do niej miłością, o jakiej sądzicie. Ogólnie odniosłam wrażenie, że cała rodzina Lily nagle ją zauważyła, gdy ta wygrała fortunę.

Lily spotyka miłość swojego życia, której nie akceptuje jej rodzina. Los kładzie jej kłody pod nogi by pokazać dziewczynie, że to życie to nie bajki i nie droga usłana różami.

Mimo zapewnień, że będę płakała przy tej książce nie uroniłam ani jednej łzy ze smutku czy też ze śmiechu. Do śmiechu ogólnie było bardzo mało momentów. Śmiem rzecz, że nawet wcale, a co do rozpaczy to cóż, ale autorka musi się bardziej postarać by doprowadzić mnie do łez. Simons pisze w sposób przystępny i łatwy dla czytelnika. Pokazuje wiele demonów, z którymi człowiek musi walczyć i że czasami by je pokonać wystarczy tylko jedna osoba. Jej opisy pobudzają wyobraźnię i potrafiła doskonale zamotać całą historię. Jednak by ocena była idealna wiele brakuje tej pozycji.

"Rzeczywistość: coś, co istnieje naprawdę i czym trzeba się zająć w prawdziwym życiu.
Iluzja: coś, co oszukuje nasze zmysły, łudząc nas, że istnieje, gdy wcale tak nie jest lub pozornie wygląda na jedno, choć w rzeczywistości jest czymś zupełnie innym.
Cud: wydarzanie, które zaprzecza prawom natury." ~ Paullina Simons, Dziewczyna na Times Square, Warszawa 2012, str. 19.

OCENA: 6/10

Tak, tak. To znowu ja. Przybywam dziś w zastępstwie Tea, którą zatrzymały sprawy ogródkowo-działkowe. Mam nadzieję, że się nie pogniewacie na nią, bo wróci do Was w sobotę z pewną recenzją. Ja tymczasem idę na zakupy, a potem wracam do "Wielbiciela". Wiecie jak ciężko mi było zabrać się do tej książki? Ale po stu stronach jestem już cała jej i nie mogę się doczekać, aż odkryję tajemnicę w niej zawartą. 

Pozdrawiam, Lady Spark 

[1] Opis pochodzi z okładki książki