579. Katarzyna Michalak - "Wiśniowy Dworek"

AUTOR: Katarzyna Michalak

SERIA: Trylogia Jabłoniowa

TOM: Pierwszy

ROK WYDANIA: 2012

WYDAWNICTWO:  Literackie

OPIS

W Wiśniowym Dworku, gdzieś pod litewską granicą, mieszka Danusia. Jest nauczycielką w wiejskiej szkole i nie wyobraża sobie życia w wielkim mieście, pełnym spieszących się ludzi.

Na warszawskim Mokotowie mieszka Danka. Jest przebojową biznesmenką w międzynarodowej korporacji i nie wyobraża sobie życia na wsi, gdzie życie toczy się powoli, a jego rytm wyznacza przyroda.

Te dwie kobiety pozornie dzieli wszystko, ale łączy jeden sekret. I tajemniczy mężczyzna, który przybył z przeszłości, by odebrać to, co do niego należy... [1]

RECENZJA

Do tej pory pamiętam traumę, jaką miałam po przeczytaniu „Nie oddam dzieci!”. To była droga przez mękę. Postanowiłam jednak nie skreślać twórczości Katarzyny Michalak po jednej książce. Dlatego po ponad czterech latach próbuję przekonać się ponownie do tej autorki.

Danusia Wrzesień jest nauczycielką w niewielkiej wsi pod litewską granicą. Szkoła mieści się w uroczym domu, którzy przed wojną należał do rodziny Mielewskich. Danusia mieszka na poddaszu szkoły i jest szczęśliwa ze swojego życia. Nie zdaje sobie sprawy, że gdzieś w Warszawie żyje pewna bizneswoman o tym samym imieniu – Danka Lucińska. Jest ona dyrektorem firmy zarządzającej nieruchomościami. Te dwie kobiety łączy nie tyko to samo imię, ale również pewien tajemniczy mężczyzna, który prowadzi swoją grę mającą na celu spotkanie ze sobą tych dwóch kobiet.

Przede wszystkim nie wiem, co autorce przyświecało, że nazwała obie kobiety tak samo. Zwłaszcza jak potem pokazała, co je łączy (osobiście sam wątek uważam za ciekawy, ale źle poprowadzony). Mnie, gdy obie bohaterki w końcu się poznały z początku trochę się myliły. Danka tu, a za chwilę Danusia. Danusia jest osobą spokojną i łagodnie idącą przez życie. Lubi swoją pracę nauczycielki oraz Wiśniowy Dworek, w którym mieszka. Posiada aż ośmioro rodzeństwa. Przy jej narodzinach zmarła matka. To właśnie najmłodszej latorośli Wrześniów przypadła opieka nad zrzędliwym ojcem, który nigdy nie pogodził się ze śmiercią ukochanej żony, a najmłodszej córce nie umiał okazać odrobiny rodzicielskiej miłości, a z rodzeństwem nawiązanie kontaktów było utrudnione, ponieważ dzieliło ich mniej więcej około trzydziestu lat. Danusia urodziła się, gdy jej rodzice dobiegali do pięćdziesiątego roku życia. Mimo szarego pod względem miłości rodzicielskiej dzieciństwa wyrosła na kobietę, która kocha świat i ludzi. Danka z kolei to jedynaczka, która studia skończyła w Danii. Jest wychuchaną córeczką rodziców. Pracuje w międzynarodowej firmie zarządzającej nieruchomościami w Warszawie. Przez życie idzie jak burza. Jest pewna siebie i niczego w życiu jej nie brakuje.

O postaciach głównych czy też drugoplanowych nie ma sensu więcej mówić, bo wszystkie są tak samo płaskie i jednowymiarowe. U Katarzyny Michalak, albo ktoś jest krystalicznie dobry, albo jest diabłem wcielonym. No może wyjątkiem tu jest Daniel, który jako bohater zdecydowanie przypadł mi do gustu, ale nawet jego złe uczynki autorka usiłowała usprawiedliwiać. W sumie „Wiśniowego Dworku” nie czytało mi się źle, a wręcz byłam całą historią mocno zaciekawiona, bo wierzcie mi lub nie miała ona potencjał tylko, że został on zduszony w zarodku. Katarzyna Michalak chciała mieć po prostu za dużo grzybów w jednym barszczu, który na dodatek gotowała w za małym garnku. W powieści, która ma prawie trzysta stron próbowała upchnąć wątki: kryminalne, obyczajowe, romantyczne oraz sensacyjne. Sami widzicie, że jak na taką ilość stron, (która powstała tylko, dlatego, że wydawnictwo zafundowało nam naprawdę wielką czcionkę w tej książce) jest tego stanowczo za dużo. Gdyby każdy z tych wątków odpowiednio rozwinąć i nie ograniczać się do tego, żeby iść „po łebkach” ta książka może byłaby grubsza, ale miałaby większy sens. Po prostu trzeba było jej poświęcić więcej czasu i zrobić trochę większy reaserch odnośnie pewnych tematów.

Katarzyna Michalak ma również ogromną wyobraźnię. W jej głowie wszystko jest takie proste i przejrzyste. A widać, że pewne tematy są jej po prostu obce. Już pomijam fakt ciąży w wieku prawie lat pięćdziesięciu, bo o różnych historiach świat słyszał i to mnie nawet nie zdziwiło. Potem w związku z tą ciążą pewien motyw był naciągany, ale na siłę bym w niego jeszcze uwierzyła. Ale kiedy Daniel wchodzi do mieszkania Danki nagle ma do niego klucze, bo je sobie dorobił. Jak? Owszem jest masa sposobów na dorobienie klucza bez jego posiadania, ale mężczyzna nawet się na ten temat nie zająknął. Wmawianie kryminaliście i złodziejowi, że jest dobry? To może zrobić tylko Katarzyna Michalak. Nie, Daniel wcale nie był dobry i nie ważne, że próbowano go wykreować na współczesnego Robin Hooda. Kradł i powinna go spotkać za to zasłużona kara, a nie wieczne usprawiedliwianie w oczach czytelniczek. Stworzenie portalu w Polsce i sprzedanie go za milion? Banał! Kto z nas tak nie robił? Sami widzicie, że ta książka jest pełna absurdów, na które wolała poświęcać czas pani Michalak niż sprawienie, żeby powieść miała jakiekolwiek odzwierciedlenie w rzeczywistości…

Podsumowując: ta książątka nie kosztowała mnie tyle nerwów, co poprzedniczka, ale też mnie nie porwała. Jest napisana lekko – to fakt, ale również infantylnie – niestety. Pomysły są słabe i nierealne jak na kogoś, kto ogłaszany jest wszem i wobec królową powieści obyczajowych.

„Gdy dostajesz od losu coś bezcennego, pragniesz cieszyć się tym jak najdłużej. Jeżeli jest to miłość chcesz zatrzymać ją do końca swoich dni. To przecież naturalne.” ~ Katarzyna Michalak, Wiśniowy Dworek, Kraków 2012, s. 128.

OCENA: 4/10

[1] Opis pochodzi z okładki książki