452. Gdy główna bohaterka nie jest główną bohaterką...

AUTOR: Sarah Addison Allen

TYTUŁ ORYGINALNY: The Girl Who Chased the Moon

TŁUMACZ: Julia Gryzczuk – Wicijowska   

ROK WYDANIA: 2012

WYDAWNICTWO:  Znak

OPIS

Podobno przyznałaś się, że pieczesz ciasta z mojego powodu…

Julia zawsze zostawia szeroko otwarte okna, kiedy piecze ciasta. Słodkim aromatem wypieków stara się zagłuszyć cierpkie wspomnienie nieszczęśliwej miłości i przyciągnąć do domu przyjaciół.

Sawyer już od dziecka nie mógł się oprzeć magii tego zapachu. Powiedział o tym Julii tuż przed tym, jak złamał jej serce. Teraz pragnie ją odzyskać. Czy to możliwe, że ciasta, które Julia wciąż piecze, świadczą, że ona nadal pamięta o tym, co ich łączyło?

Czy to uczucie da się jeszcze ocalić? [1]

RECENZJA

Ogólnie staram się nie zgrzytać zębami, gdy tytuł książki nijak się ma do jej treści. Jednak „Słodki świat Julii” to już drugi przypadek, który mnie zirytował mnie w tej kwestii. Naprawdę sądziłam, że główną bohaterką będzie Julia, a nie jakaś nastolatka Emily, o której w opisie nie ma nawet wzmianki. To w sumie bym jeszcze przeżyła, ale ten wątek fantastyczny to już lekka przesada.

Dobrze skoro już wiemy, że mamy dwie główne bohaterki to teraz naskrobię Wam kilka słów o każdej z nich. Emily jest siedemnastoletnią dziewczyną, która przyjeżdża do domu swojego nigdy niepoznanego dziadka. Jej matka zmarła i ze swoim ojcem ostatni raz widziała się dwadzieścia lat wcześniej. To, dlaczego Dulce zerwała kontakt z Vancem jest bardzo skomplikowaną sprawą, której wyjaśnienie mnie rozczarowało. Naprawdę było to mocno naciągane. Julia jest jej sąsiadką, którą wita upieczonym przez siebie jabłecznikiem. Julia przejęła restauracje po swoim zmarłym ojcu. Niechętnie wróciła do rodzinnego miasta, gdzie dalej mieszka jej była miłość Sawyer. Byli kochankowie spotykają się już w pierwszym rozdziale i odniosłam wrażenie, że mężczyzna jest po prostu pewniaczkiem, który zostawił nastoletnią Julię w ciąży i szybko wrócił do swojego poprzedniego życia i złamał kobiecie serce. Co stało się z dzieckiem Julii i Sawyere niech zostanie tajemnicą, bo nie mogę zbytnio zdradzać fabuły.

Akcja całej powieści dzieje się Mullaby małym miasteczku na Północy. Emily poznaje Wina Coffey’a, który należy do rodziny, która nienawidzi jej matki za to, co zrobiła jego wujowi. Dziewczyna nic nie wiedziała o przeszłości kobiety, ponieważ ta nic jej nie powiedziała. Ogólnie Emily stopniowo dowiaduje się o przeszłości swojej mamy, którą do tej pory uważała za kobietę idealną, bo stworzyła szkołę, która nie tolerowała tworzenia się szkolnych elit. Między Emily i Winem tworzy się pewnego rodzaju więź, którą zarówno rodzice chłopaka jak i dziadek dziewczyny chcą przerwać żeby nie doszło do tragedii. Jednak młodzi spotykają się. Oczywiście pojawia się również wątek Julii i Sawyera, ale moim zdaniem został on przytłoczony przez ten, który powinien być pobocznym.

Uwierzcie mi, że pewnie nie czepiałabym się tego, że tytuł nie pasuje, gdyby w całej powieści nie pojawił się pewien lekko fantastyczny wątek. Otóż ze swojego okna Emily widzi pewne dziwne światło. Mieszkańcy są przekonani, że to duchy osób, które kilkadziesiąt lat wcześniej zginęły w pożarze. Prawda jest jednak zupełnie inna. Ta prawda mnie rozbiła na łopatki i poczułam się zawiedziona. Bo autorka wszystko była w stanie wyjaśnić, nawet wybielić osobę, której moim zdaniem nie powinna. Lepiej by było, gdyby nie wykrystalizowała tej kobiety. Naprawdę! No i ten wątek… Nie pasował kompletnie do całej otoczki tej książki. Był przesadzony.

Dodatkowo brakowało mi zapachów ciast. W komentarzach odnośnie tej pozycji byłam przekonywana, że od razu będę miała ochotę na ciasto i powinnam zacząć je piec. Cóż… Wielkiej chęci nie miałam, a w zasadzie wcale nie miałam.

Czuję się rozczarowana. Książka zapowiadała się obiecująco, bo po pierwszym rozdziale już w niej siedziałam i dawałam jej na wstępie siedem punktów, jeśli nie osiem, ale no kolejne strony zbliżające mnie do zakończenia mnie rozwaliły na łopatki. Dlaczego autorzy psują coś, co zaczęło się dobrze? Chcą ulepszyć, a tylko przedobrzają. Średnio i słabo. A mogło być tak dobrze. Ehhhhh… 

„ - Nie tęskniłaś za domem?
- Cały czas tęsknię – odparła, nadal na niego nie patrząc. – Tylko nie wiem, gdzie on jest. Gdzieś tam czeka na mnie szczęście, wiem to. Czasami nawet to czuję. Ale to jak pogoń za księżycem – jak tylko wydaje ci się, że go złapałeś, znika za horyzontem. Rozpaczasz i próbujesz się pozbierać, ale to cholerstwo powraca następnej nocy, znowu dając ci nadzieję, że zdołasz je złapać.”~ Sarah Addison Allen, Słodki świat Julii, Kraków 2012, s. 232.

OCENA: 5/10

[1] Opis pochodzi z okładki książki