442. Rozczarowanie polską fantastyką

AUTOR: Andrzej Pilipiuk

SERIA: Kuzynki

TOM: Pierwszy

ROK WYDANIA: 2014

WYDAWNICTWO:  Fabryka Słów

OPIS

Katarzyna Kruszewska próbuje ustalić miejsce pobytu swojej prababki, która według rodzinnej legendy nigdy się nie zestarzała. Stanisława Kruszewska wróciła do Polski po długim powrocie w Afryce, w prywatnej szkole pracuje, jako nauczycielka francuskiego – jednego z wielu języków, które opanowała do perfekcji w ciągu czterech stuleci. W międzyczasie oddział polskich żołnierzy w Serbii z rąk oprawców ratuje młodą dziewczynę to Monika Stiepanković z pozoru niewinnie wyglądająca szesnastolatka, która skrywa niebezpieczną tajemnicę. [1]

RECENZJA

Ja i fantastyka to połączenie dość dziwne. Są dwie opcje: albo mnie książka z tego gatunku zachwyci albo mocno rozczaruje. W zasadzie nie ma nic pośrednio. Postanowiłam dać Andrzejowi Pilipiukowi szansę, bo na studiach jego twórczość polecał mi kolega ze specjalizacji.

Trzy kobiety: dwie kuzynki Kruszewskie i Serbka Monika. Niby nic na pierwszy rzut oka ich nie łączy, ale prawda jest zupełnie inna. Stanisława przeżyła cztery wieki dzięki miksturze z kamienia filozoficznego. Po wielu latach, gdy umarli wszyscy, którzy mogliby ją pamiętać wraca do Polski, gdzie odnajduje ją kuzynka Katarzyna – pracownica CBŚ. Kaśka odnalazła ją dzięki maszynie, która idealnie dopasowuje twarze i odnajduje je wśród tłumów ludzi na przestrzeni wielu lat i została stworzona w Polsce na początku XXI wieku (to dopiero prawdziwa fantastyka!!!). Monia Stiepanković jest uratowaną przez Polski Kontyngent Wojskowy w Kosowie (KFOR) dziewczyną. Oddział obronił ją przed rozwścieczonymi Albańczykami i dzięki wstawiennictwu żołnierzy dostała w Polsce azyl.

Elementy fantastyki są i to nie takie nachalne, że wyskakują z każdej strony kartki. Pojawiają się w sposób przystępny, ale postaci… Cała trójka jest piękna (nuda), mądra (nuda) i bardzo bystra (nuda do potęgi trzeciej). Najogólniej rzecz ujmując cała Stasia, Kasia i Monika mają cechy bohaterek, których nie lubię. Są za idealne i sama bym je za to spaliła na stosie, a nie, dlatego, że mogą być długowieczne czy coś. Za szybko przychodziło im rozwiązywanie problemów, a na dodatek dostęp do pewnych rzeczy miały prostu… Bardzo mnie to irytowało.

W stylu autora na plus mogę zapisać to, że czyta się go szybko, bo nie pisze zbyt wymagająco. Po prostu lekko i przyjemnie, ale niestety ociera się momentami o bardzo infantylność. Pewne rozwiązania wcale są po prostu głupie i zrobione moim zdaniem na siłę (ja rozumiem, że to fantastyka, ale i w tym trzeba zachować logikę, żeby czytelnika nie zirytować). Na dodatek akcja wlecze się niemiłosiernie, co jest aż nie podobne do tego gatunku literatury.

I tak o to znalazła się fantastyka, która w mojej kategorii plasuje się gdzieś po środku. Nie jest kompletnie zła, ale wybitna też nie. Skończę serię, bo czyta się ją w miarę szybko, jeśli tylko ma się czas. Jednak w większości opinii jestem po prostu rozczarowana. Tak zwyczajnie i po prostu spodziewałam się czegoś więcej.

"A lęk to bardzo destruktywna siła. Strach jest najbardziej obrzydliwą ze słabości, a każdą słabość przeciwnika można obrócić na swoją korzyść." ~ Andrzej Pilipiuk, Kuzynki, Lublin 2014, s. 79.

OCENA:  5/10

Powiem Wam, że... w końcu czuję jesień! Nareszcie! 

[1] Opis pochodzi z okładki książki