377. "Rodzina O.", bo z rodziną źle, ale bez jeszcze gorzej

AUTOR: Ewa Madeyska

SERIA: Rodzina O.

TOM: Pierwszy

ROK WYDANIA: 2017

WYDAWNICTWO: Znak Literanova

OPIS

Rodzina rzecz święta, choć czasem przeklęta.

Helena, jednooka głowa rodziny O.

Tadeusz, syn Heleny, psychiatra czy wariat?

Barbara, żona Tadeusza, kochanka czy prostytutka?

Paweł, starszy syn, ofiara czy zdrajca?

Andrzej, młodszy syn, rozrabiaka czy morderca?

Nieślubne dziecko, zdrada, zagadkowa śmierć.

Ta rodzina wciągnie cię w swoje kłamstwa i półprawdy, uczucia i natręctwa. Między rok ’68 a ’69. Między wielką Historię a codzienność małego miasteczka.

Nie oderwiesz się.

Na szczęście to dopiero pierwszy sezon.

A ciąg dalszy nastąpi…. [1]

RECENZJA

Zgodziłam się recenzować książkę Ewy Madeyskiej, bo zaintrygował mnie fakt, że jest to sezon literacki. Przyznajcie, że to całkiem fajny zabieg marketingowy, mający na celu zwiększenie zainteresowania powieścią. Na dodatek zaczyna się pod koniec lat sześćdziesiątych, a ja takie rzeczy kupuję w ciemno. Po opisie i kilku recenzjach nie spodziewałam się lukrowej akcji. Tylko czy dobrze odebrałam tę książkę?

Rodzina O. mieszka sobie w małym mieście Bolegoszczy. Składa się ona z nestorki rodu, jednookiej Heleny O., która jest postacią specyficzną, a jednocześnie moją ulubioną. Ma syna Tadeusza, który jest ordynatorem w szpitalu dla psychicznie chorych. Ma żonę Barbarę, która w dziwnych okolicznościach trafiła do tej rodziny, a także do szpitala na początku powieści. Są również dzieci. Dwóch synów: Paweł jest studentem prawa, który nagle wraca z Warszawy, chociaż jest o krok od zakończenia studiów prawniczych. Co się stało w stolicy? Młodszy Andrzej chce iść na medycynę, ale coś krzyżuje jego plany.

Nie będę dalej zdradzać. W książce trudno o zarys fabuły po kilkudziesięciu stronach, a nawet po stu pięćdziesięciu, ale to wcale nie jest minusem. Mnie mimo to dobrze się czytało, a to dzięki stylowi autorki, który jest lekki, ale mówiący o trudnych sprawach PRL-u, gdzie ślady wojny dalej były widoczne. Nie jest to styl prześmiewczy czy ironiczny. Po prostu autorka ma lekkość pióra, która wynagradza brak scen rodem z thrillera najwyższych lotów. Podziwiamy codzienne życie, które nie pędzi jak nowoczesne pociągi, ale snuje się powoli dostarczając dramatów, intryg, zdrad, nieślubnych dzieci jak i musowych ślubu. Jednak największe bum! Oraz odpowiedź na większość pytań czytelnik dostaje w ostatniej części tudzież w odcinku, a na dodatek od razu chce czytać drugi tom.

Powiem kilka słów o zabiegu marketingowym, jakim jest nazwanie książki serialem literackim. Sprytne posunięcie i z pewnością to przykuje wzrok czytelnika do tej książki, ale poznałam osobę, dla której jest to po prostu przesada. Na szczęście książka nie jest pisana w formie scenariusza, a normalnej powieści, co zdecydowanie ratuje sytuację, bo książka, jako scenariusz mogłaby paść szybko. Wyjątkiem jest „Harry Potter i przeklęte dziecko”, ale nie ukrywajmy wszystko, co jest sygnowane nazwiskiem Rowling sprzeda się jak świeże bułeczki.

Podsumowując „Rodzina O.” to powieść wielowątkowa, wielopokoleniowa, a także wielowarstwowa. Autorka dała nam całą gamę postaci, bardzo dobrze wykreowanych. Genialny styl pisania i pomysł na osadzenie w realiach PRL-u dały niesamowitą mieszankę w żaden sposób nieprzesadzoną. Już czekam na drugim tom losów tej rodziny. Osobiście polecam.

"Zapamiętaj, młody człowieku. [...] Ludzie robią różne rzeczy. A inni ich oceniają. Zawsze oceniają. Znaczenie i waga czynów nie zmieniają się wraz z upływem czasu, choć wiele, jeśli nie wszystko, można wyjaśnić i usprawiedliwić okolicznościami." ~Rodzina O., Ewa Madeyska, Kraków 2017, s. 239.

OCENA:  8/10

Witajcie! 

Ostatnio same egzemplarze recenzenckie Wam serwuję. Ten również jest dobry ;). 

Wersja gadana poniżej. Będzie mi miło, jeśli zostawicie po sobie ślad :). 

[1] Opis pochodzi z okładki książki