244. Thriller czy stadium psychologiczne w "Dziewczynie z pociągu"?

AUTOR: Paula Hawkins    

TYTUŁ ORYGINALNY: The Girl On The Train       

TŁUMACZ: Jan Kraśko  

ROK WYDANIA: 2015

WYDAWNICTWO:  Świat Książki

OPIS

CODZIENNIE TO SAMO…

Rachel każdego ranka dojeżdża do pracy tym samym pociągiem. Wie, że pociąg zawsze zatrzymuje się przed tym samym semaforem, dokładnie naprzeciwko szeregu domów.

Zaczyna się jej nawet wydawać, że zna ludzi, którzy mieszkają w jednym z nich. Uważa, że prowadzą doskonałe życie. Gdyby tylko mogła być tak szczęśliwa jak oni.

… AŻ DO DZISIAJ

I nagle widzi coś wstrząsającego. Widzi tylko przez chwilę, bo pociąg rusza, ale to wystarcza.

Wszystko się zmienia. Rachel ma teraz okazję stać się częścią życia ludzi, których widywała jedynie z daleka. Teraz się przekonają, że jest kimś więcej niż tylko dziewczyną z pociągu. [1]

RECENZJA

„Dziewczyna z pociągu” jest jednocześnie nabytkiem z Targów Książki 2015 w Krakowie i prezentem urodzinowym od jednej z moich przyjaciółek. Musiała swoje odleżeć, ale i tak mniej niż większość moich książek. Miałam też odnośnie niej pewne obawy, ponieważ towarzyszyła jej ogromna reklama, a z okładki bije rekomendacja samego Stephena Kinga. No, ale w końcu i ja musiałam do niej przysiąść.

Główną bohaterką jest Rachel, która jeździ do pracy pociągiem, a przynajmniej tak czytelnik sądzi, że kobieta jeździ do pracy. Akcja całej powieści toczy się w Wielkiej Brytanii na trasie pociągu z Ashbury do Londynu i z powrotem. Kobieta, kiedyś mieszkała w domku przy trasie pociągu. Zajmowała go ze swoim byłym mężem Tomem Mężczyzna związał się z inną partnerką, która ma na imię Anna. Wspólnie wychowują córeczkę Evie. Rachel od rozstania z mężem pije (nawet wcześniej zaczął się u niej ten problem). Rachel uwielbia przypisywać ludziom życie idealne. Wymyśla im imiona, pracę, rodzinę. Codziennie obserwuje ze swojego miejsca w pociągu Jess i Jasona i zazdrości im idealnego małżeństwa.

Drugą perspektywę, którą możemy poznać to Megan, która jest żoną starszego od siebie o pięć lat Scotta. Kiedyś prowadziła galerię, ale została ona zamknięte i od tego momentu nie pracuje. Ma za sobą ciężką przeszłość: tajemniczy związek oraz śmierć brata Bena. Rozpoczyna terapię doktora Kamala i próbuje ułożyć w całość swoje poprzednie życie. Chce być dobrą żoną dla Scotta, ale jej prawdziwa natura nie pozwala jej na to. W końcu znika bez śladu, a prawda jest coraz bardziej dramatyczna.

Kiedy sądziłam, że książka będzie się skupiała tylko na dwóch perspektywach ni z tego ni z owego pojawia się trzecia i należy ona do Anny. Do żony Toma, byłego męża Rachel. Poznajemy to jak to jest być kochanką, a potem wprowadzić się na stare śmieci po pierwszej żonie. Anna ma prawo wściekać się na Rachel, ponieważ ta od samego początku książki wydzwania do Toma i uprzykrza życie jej rodzinie. Chociaż w pewnym momencie to przechodzi już w paranoję, bo główna bohaterka nawet, gdy przechodzi obok swojego dawnego domu to nie patrzy na niego.

Po przybliżeniu postaci należy zadać pytanie: co łączy, a co dzieli Jess i Megan? Dzieli je wszystko, a praktycznie nic nie łączy. Rachel widzi pewnego dnia coś niepokojącego i wbrew zdrowemu rozsądkowi wchodzi w kręg dochodzenia i szuka niebezpiecznego mordercy. Muszę przyznać, że były momenty, kiedy lubiłam Rachel. Naprawdę i były to fragmenty, gdy nie piła. W innych była żałosna i jej pijacki bełkot napawał mnie odrazą. Cud, że Anna przy pierwszej okazji nie wezwała policji.

Co do samego mordercy to musze przyznać, że gdzieś w okolicach 50 strony – może trochę później przemknęła mi myśl „To ty!”, ale potem gdzieś ją porzuciłam, a gdy się potwierdziła naszedł mnie lekki niesmak, bo trochę to wszystko nie miało ładu i składu, lekko nie trzymało się siebie. Skoro już to nazwane zostało thrillerem to niech tak będzie, ale jak dla mnie było nim w jakiś 50 ostatnich stronach. Wcześniej mamy stadium psychologiczne trzech kobiet: alkoholiczki, kobiety, która z kochanki została żoną, oraz niewiernej.

Czy spełniła moje oczekiwania? Trudno, żeby nie spełniła po serii pięciu nieudanych lektur. Uwierzcie mi, że gorzej wypaść nie mogła. Jednak jej reklama była trochę zbyt mocna. Jak dla mnie jest to ok. powieść, trochę potrzymała w napięciu, pogmatwała autorka w zdaniach i to wszystko. Zachwytu nie widzę, wiec dam 6.

„Siedzę na podłodze i myślę, że tak właśnie jest, rzeczy psują się i tłuką cały czas i po prostu się ich nie naprawia.”~ Paula Hawkins, Dziewczyna z pociągu, Warszawa 2015, s.257.

OCENA: 6/10

I kolejny dzień w pracy. Z ustęsknieniem wyczekuje końca kwietnia, bo będę miała całe trzy dni wolnego. Dosłownie luksus. 

Całusy! 

[1] Opis pochodzi z okładki książki