229. Miłość w rytmie Italii czyli "Włoskie zaręczyny"

AUTOR: Santa Montefiore

TYTUŁ ORYGINALNY: The Italian matchmaker

TŁUMACZ: Anna Dobrzańska-Gadowska

ROK WYDANIA: 2010

WYDAWNICTWO:  Świat Książki

OPIS

Czterdziestokilkuletni Luca po rozwodzie przeżywa kryzys. Jest bogaty, kobiety za nim szaleją, ale on tak naprawdę nie wie, co to prawdziwa miłość. Z dnia na dzień podejmuje nieoczekiwaną decyzje – rezygnuje z pracy i wyjeżdża na południe Włoch, gdzie mieszkają jego rodzice. Tam poznaje Cosimę, która dwa lata wcześniej straciła sześcioletniego synka. Kobieta jest w głębokiej rozpaczy. Luca i tylko on, dość często widuje chłopca, który nie mówi, ale najwyraźniej usiłuje mu coś przekazać… [1]

RECENZJA

Z całym spokojem mogę dodać tę pozycję do kategorii ulubione. Dlaczego? Już dawno żadna książka nie sprawiła, że pod koniec poleciały mi łzy. I chociaż czytana drugi raz podobała mi się mniej niż za pierwszym razem to jednak dalej zostaje na tej samej liście. Jednak przejdźmy do sedna, czyli recenzji.

Książka jest typowym romansem i nie będę tego ukrywać przed wami. Dlatego na początku radzę, żeby nie brały się za nią osoby, które lubią tego typu pozycję, bo w innym wypadku można ją źle odebrać. Luka jest rozwodnikiem, który przechodzi kryzys wieku średniego. Rozsypało mu się życie i nie bardzo wie, co ze sobą zrobić. Po namowie przyjaciółki wyjeżdża do Włoch, gdzie jego rodzice wyremontowali pewien zabytkowy pałac i prowadzą coś tam na kształt darmowego hotelu dla swoich przyjaciół. Początkowo Luca nie sądzi, że w małej mieścinie na południu Włoch znajdzie przyjaciół, ale również miłość. On próbuje przywrócić szczęście nie tylko sobie, a Italię zaczyna kochać coraz mocniej.

Cosima jest kobietą, która straciła dziecko i radość życia. Jej rodzina roztoczyła nad nią parasol ochronny trochę za dużo i w końcu nie byli w stanie go zdjąć by jej nie zranić, co bardzo denerwuje jej kuzynkę Rosę. Sytuacja w całej tej rodzinie jest typowa włosa, wiele pokoleń mieszkających pod jednym, gdzie z każdego kąta wygląda miłość. Nawet zatęskniłam za tym klimatem, który poznałam pewien czas temu. Dobra, wracamy do sedna.

Język, jakim operuje autorka nie jest jakiś wybitny, ale z pewnością pisarka poświęciła wiele czasu by oddać urodę włoskiego miasta w każdej literce. Poczułam się jakbym znowu odwiedziła południe Włoch. Jej postacie również są bardzo szablonowe, albo złe albo dobre. Nie ma żadnych pośrednich – no może Rosa, ale ona jest tak bardzo egoistyczna i nastawiona na wielkie i wystawne życie, że mój mózg automatycznie zapisał ją na liście czarnych charakterów.

Denerwowało mnie również to, że podczas czytania często gubiłam się, gdy akcja nagle zmieniała miejsce i postaci. Nie było żadnych oddzieleń, nawet głupiej gwiazdki, która by to wszystko jakoś porządkowa. Wszystko leciało jednym tchem.

Podsumowując: jest dobrze, ale nie wybitnie, ale ja lubię jak mi coś czasem wyciśnie łzy z oczu i ta książka to zrobiła. Ciężko jest być niepoprawną romantyczką.

"Musisz dowiedzieć się, kim jesteś i czego chcesz od życia. Gdy odkryjesz, co sprawia ci największą radość, zrozumiesz, co jest celem twojego istnienia. Myślę, że odpowiedź na to pytanie naprawdę cię zaskoczy." ~ Santa Montefiore, Włoskie zaręczyny, Warszawa 2010, s.328.

OCENA: 6/10

[1] Opis pochodzi z okładki książki

No i aktualnie dam Wam spokój z seriami, ale tylko na trochę. Na obecną chwilę dostaniecie kilka luźnych powieści.
Pierwszy dzień wiosny, więc i na KA zagościł bardziej świeży szablon :)

Całusy :)