091. O zachowaniu w kinie słów kilka

     Dziś nie mam dla Was recenzji. Dziś mam dla Was całą masę swoich przemyśleń, które wywołała wizyta w kinie w miniony piątek. Także zróbcie sobie ciepłej herbatki i przeczytajcie co mam Wam do przekazania i wyraźcie swoje zdanie! 

    Jak już wspomniałam dwie linijki wcześniej w miniony piątek byłam w kinie. Wyciągnęła mnie mama, która (o zgrozo!) uwielbia "Igrzyska Śmierci". Jej miłość do tego całego cyklu zaczęła się od filmu a nie jak większość sądzi od książki. Cóż i tak bywa. Ja osobiście całą trylogię mam jeszcze przed sobą, ale nie przeszkadza mi to w obejrzeniu filmu. W moim malutkim mieście jest tylko jedno kino, które dopiero od kilku lat zaczyna funkcjonować jak miejsce, gdzie wyświetlane są różnego rodzaju produkcje (istniało od dawna, ale od pewnego czasu coś się dzieje!). W sumie zazwyczaj nie ma w nim nie wiem jakich tłumów, ale oczywiście od każdej reguły muszą być wyjątki, więc i przy "Igrzyskach Śmierci: Kosogłos Część I" ten wyjątek miał miejsce. Praktycznie cała sala pełna! Nic tylko się cieszyć, że ludzie wolą jednak swoje małe kino niż jazdę do większego miasta i wydawania znacznie większej sumy pieniędzy na bilety niż u nas. Jest się z czego cieszyć, więc moje serce przepełniała radość, która nie trwała długo. 

     Gdy już zasiadłam z mamą na swoich miejscach i ruszył cały film, pewien pan który zapomniał przed seansem kupić sobie popcornu wszedł do środka (miał owszem takie prawo) i na cały głos krzyczy do kogoś, który mają rząd. I tu zaczyna się problem zasadniczy, któremu poświęcam cały tekst. Nie wiem czy ten pan (chociaż ciśnie mi się na palce bardziej niekulturalne słowo) nie zna zasad dobrego wychowania czy też był pod wpływem jakiś środków czy też po prostu postanowił przeszkadzać wszystkim dookoła. Gdy już łaskawca się usadowił (dość głośno) i zamknął się po entym "cicho" wypowiedzianym jednocześnie przez kilka osób wydawałoby się, że można w spokoju oddać się oglądaniu Jennifer Lawrence i jej towarzyszy, którzy walczyli z okropnym reżimem. Jednak, nic bardziej mylnego!

    Otóż ten zacny mężczyzna (naprawdę powstrzymuje się przed wypisaniem epitetów, które cisną mi się na usta) komentował, pytał to co dzieje się na ekranie. I gdyby jeszcze robił to szeptem byłabym w stanie wszystko zrozumieć, bo z reguły jestem osobą tolerancyjną i nie wszczynającą awantur w miejscach publicznych, a kino się do tak owych zalicza. Jednak ten ktoś mówił to półgłosem, a że siedział razem ze swoimi towarzyszami za mną to miałam cudowny przekrój tego co sądzi i jak już się domyśliłam po jednym komentarzu - kompletnie nie wiedział o co chodzi w filmie, bo ani nie czytał książek, ani też nie widział dwóch poprzednich części ekranizacji. Produkcja jest o tyle dobrze zrobiona, że bez przeczytania powieści da się zrozumieć cały wątek historii, ale pod warunkiem, że widziało się dwa poprzednie filmy. Pan nie widział. Kilkakrotnie odwróciłam się w stronę zacnego jegomościa i zmroziłam wzrokiem co miało dać do zrozumienia, że przeszkadza. Jednak pan nie zrozumiał. 

    Zdenerwowana do granic możliwości nie chciałam wszczynać awantury podczas oglądania filmu by jeszcze bardziej nie przeszkadzać innym, ale po całym spektaklu zwróciłam całej zgrai, która za mną siedziała uwagę, że jeśli przyszli na rozmowy to wybrali złe miejsce, bo to nie kawiarnia. Na co jakże "miła", "uprzejma" i "skruszona w sobie" pani odparowała mi bezczelnym tonem, że ja nie robiłam nic innego tylko patrzyłam się w ich stronę, a ekran miałam przed sobą i oni podobnie jak i ja zapłacili za bilety i mieli prawo tu być. W całej naszej wielkiej dyskusji nawet słowo nie padło, że nie mieli prawa być w sali, tylko, że pomylili miejsca. Drugi raz (zazwyczaj nie powtarzam dwa razy tego co powiedziałam) powtórzyłam pani, że przeszkadzali swoim gadaniem i pomylili miejsca. Na co jej towarzysz kazał mi się "pocałować w d****" (dokładnie takiego stwierdzenia użył). Daleka jestem od ubliżania komukolwiek w jakikolwiek sposób, a takie teksty wyprowadzają mnie z równowagi bardzo szybko, więc poradziłam panu by "liznął trochę kultury skoro nie wie jak ma się zachowywać w miejscu publicznym". I tym właśnie stwierdzeniem rozpętała się kłótnia, w którą nie wchodziłam zbytnio, bo doszłam do wniosku, że to nie ma sensu dodałam tylko, że chamstwo i prostactwo powinno nie przychodzić do kina. Możliwe, że moja uwaga była zbyt drastyczna, ale gdyby ci państwo chociaż przeprosili za swoje zachowanie to całej tej sytuacji by nie było. Co więcej! Oni zachowywali się tak jakbym to ja gadała cały seans, gdzie wypowiedziałam do mamy dwa zdania "Miała z tego kotecka ugotować zupę" oraz "Mogli powiedzieć dalibyśmy im naszego psa lepiej by ganiał" i to szeptem! Potem wyszło jeszcze kilka zdań, ale nie ma to już kompletnego sensu by je tu przytaczać. 

    Chodzi mi o sam fakt tego jak to wszystko wyglądało. Jak ludzie potrafią zachowywać się w kinie i jak bardzo tym faktem przeszkadzają. Już mi tu nie chodzi o tych co jedzą popcorn czy inne rzeczy (sama kupuję popcorn, więc byłabym ostatnią hipokrytką gdybym ich za to krytykowała). Wymienienie jednego czy dwóch komentarzy kompletnym szeptem też mi nigdy nie przeszkadzało, ale takie gadanie cały film i to półgłosem (!) przeszkadza. Taka sytuacja zdarzyła mi się pierwszy raz i bardzo rozczarowała moje spojrzenia na ludzi chodzących do kina. Wiem, że kino to nie teatr i że to zupełnie inna liga, ale litości... Bierzmy pod uwagę fakt, że podczas filmu też jest potrzebna cisza - nawet jeśli większość dziewczynek przyszła dla Liama Hemswortha! Dajmy im chociaż w ciszy powzdychać do tego aktora! Przykro mi, że takie rzeczy dzieją się wśród ludzi dorosłych, którzy powinni znać podstawowe zasady wychowania i zachowania w pewnych miejscach. 

    Dziękuję za wysłuchanie moich żali i liczę na Wasze komentarze w sprawie jak ludzie zachowują się w kinie. 

Dalej zirytowana Lady Spark

A i oczywiście muszę Wam przedstawić naszą nową koleżankę, która będzie razem z nami dzielić się swoimi przemyśleniami o przeczytanych książkach. Mam nadzieję, że przyjmiecie Martittę ciepło :)